W wieku 82 lat przeprowadziłem się do domu spokojnej starości… i bardzo tego żałuję. Oto dlaczego.

W ciągu pierwszych kilku dni wizyty mnożą się, a potem następują rozmowy telefoniczne, po czym życie na zewnątrz naturalnie wraca do normy. Nie jest to ani brak miłości, ani zaniedbanie, po prostu inny rytm. Jednak dla osoby mieszkającej w domu opieki oczekiwanie na opóźnioną wiadomość może być uciążliwe. Nawet w otoczeniu innych mieszkańców, mogą odczuwać subtelną samotność, taką, która wkrada się między zajęcia i pozostawia ciszę trwającą nieco zbyt długo.

Kiedy dzień traci sens bez małego celu

W domu zawsze jest coś do zrobienia: uporządkowanie szuflady, przygotowanie posiłku, urządzenie kącika do czytania. Te drobne zadania wyznaczają godziny i tworzą naturalny rytm. W domu opieki wszystko jest już przygotowane i przewidywalne… czasem aż za bardzo. Niektórzy ludzie stają się wówczas  biernymi obserwatorami własnego życia , bez możliwości wykazania się inicjatywą. Zaplanowanie miniprojektu – napisanie kilku linijek, udział w warsztatach, pielęgnacja rośliny – daje prawdziwe poczucie wewnętrznej motywacji.

Kiedy ciało zwalnia z powodu braku stymulacji

Często uważa się, że silnie zorganizowane środowisko gwarantuje stabilność. Jednak ograniczenie podróży, ograniczenie spacerów i trzymanie się sztywnego harmonogramu może z dnia na dzień obniżać poziom energii. Bez codziennej aktywności fizycznej mobilność i witalność maleją. Pozostawanie aktywnym – poprzez delikatne ruchy, spacery i zajęcia grupowe – staje się niezbędne do zachowania  niezależności .

Kiedy intymność staje się rzadkim luksusem