W urodziny mojej córki powiedziała: „Najwspanialszym prezentem byłaby twoja śmierć”. Anulowałem więc jej dotację na dom, wypłaciłem wszystko i zniknąłem. Następnego dnia zobaczyła, co zostawiłem na jej stole i upadła.

„Jesteście dorośli od ponad dwudziestu lat. Może czas zacząć się odpowiednio zachowywać”.

Po odejściu Marka dokończyłam pakowanie mojej jedynej walizki. Jutro Howard miał sfinalizować dokumenty prawne. W poniedziałek polecę do Florencji. W środę Elaine odkryje moją nieobecność i dostarczy mój list. W następny czwartek Charlotte w końcu zrozumie, jak naprawdę wygląda życie bez matki. Poniedziałkowy poranek nadszedł z nietypowo ciepłym dniem, jakby nawet pogoda sprzysięgła się, by ułatwić mi ucieczkę. Stałam w pustym mieszkaniu o szóstej rano, trzymając walizkę i torebkę, rozglądając się po życiu, które zostawiałam za sobą. Meble miały zostać. Niech właściciel się tym zajmie. Zdjęcia były już spakowane w magazynie. To, co pozostało, wydawało się pozostałością po czyjejś egzystencji. Pukanie do drzwi przerwało moje ostatnie oględziny. Elaine stała na korytarzu, w pełni ubrana pomimo wczesnej pory, z parującym kubkiem termicznym w dłoni.

„Nie mogłam pozwolić ci odejść bez porządnej kawy” – powiedziała, wciskając mi kubek w dłonie. „Włoska kawa jest boska, ale potrzebujesz czegoś znajomego w tej podróży”.

„Nie musiałeś.”

“Cicho.”

Ścisnęła moje ramiona.

„Lydia Sinclair, wyruszasz w największą przygodę swojego życia. To wymaga odwagi, której większość ludzi nigdy nie znajdzie”.

W jej oczach pojawiły się figlarne iskierki.

„Od lat nie byłem tak podekscytowany występem. Pamiętaj – środa, godzina 14:00. Odkryję twoją tajemniczą nieobecność i dramatycznie dostarczę twój list”.

Uśmiechnęła się.

„Nie martw się, kochanie. Nie będę przesadzać.”

Gdy taksówka odjechała spod mojego budynku, zdałem sobie sprawę, że nie czuję smutku, nie czuję żalu. Ulice miasta rozmywały się za znajomym terytorium, które pomieściło całe moje dorosłe życie, ale czułem się, jakbym widział je przez szybę – już oddzielone od świata, który stał się dla mnie za mały. Osiem godzin później stałem na florenckim lotnisku, oddychając powietrzem, które smakowało inaczej – jakoś lżej. Przedstawiciel Sunset Years, pogodny mężczyzna o imieniu Giuseppe, powitał mnie na odprawie celnej z tabliczką z moim imieniem i uśmiechem, który wydawał się autentycznie zadowolony, a nie zawodowo obowiązkowy.

„Signora Sinclair, witamy w Toskanii.”

Jego angielski był akcentowany, ale ciepły.

„Dojazd do twojej willi zajmuje godzinę. Przekonasz się, dlaczego nasz region kradnie serca.”

Miał rację. Krajobraz rozciągał się niczym sen, o którym nie wiedziałam, że śnię: łagodne wzgórza porośnięte winnicami, stare kamienne domy, cyprysy stojące na straży na tle nieba bardziej błękitnego niż jakiekolwiek, jakie pamiętałam z Queens. Giuseppe wesoło paplał o lokalnych targowiskach, najbliższym miasteczku i szlakach spacerowych wśród winnic.

„Twoja willa jest mała, ale wygodna” – powiedział, gdy wjeżdżaliśmy na żwirową drogę. „Właściciele… mieszkają teraz w Ameryce, ale chcieli, żeby ktoś pokochał ich rodzinny dom”.

Domek był z miodowego kamienia z zielonymi okiennicami, usytuowany wśród drzew oliwnych, jakby wyrósł tam naturalnie. Poprzedni lokatorzy zostawili kwiaty na kuchennym stole i butelkę lokalnego wina z notatką: Witamy w raju. Obyś znalazł tu to, czego szuka twoje serce. Maria i Giuseppe Benedetti. Stałem na tarasie, gdy słońce zachodziło nad winnicami, trzymając kieliszek powitalnego wina, i poczułem, jak coś w mojej piersi rozszerza się po raz pierwszy od lat. Jutro zwiedzę wioskę. Nauczę się włoskich zwrotów poza „grazie” i „prego”. Będę kupować artykuły spożywcze, kierując się tym, co chcę zjeść, a nie tym, co jest praktyczne lub ekonomiczne. We wtorek poszedłem na wiejski plac i odkryłem mały sklepik z jedwabnymi apaszkami. Właścicielka, elegancka kobieta po sześćdziesiątce, nie mówiła po angielsku, ale zrozumiała moje wahanie co do konkretnego szalika – ciemnoniebieskiego jedwabiu przeszytego złotymi nitkami, który odbijał światło niczym uchwycone promienie słońca.

„Ile kosztuje?” – zapytałem ostrożnie.

„Novanta euro” – odpowiedziała.

Dziewięćdziesiąt dolarów za szalik. Dawna Lydia obliczyła stracone zakupy, rachunki do opłacenia, nieskończone potrzeby finansowe Charlotte. Ale stojąc w tym nagrzanym słońcem sklepie, zdałam sobie sprawę, że nie jestem już dawną Lydią.

„Lo prendo” – powiedziałem. „Wezmę to.”

Pięknie go zapakowała, a ja natychmiast go założyłam, czując szept jedwabiu na szyi, idąc przez placyk. Po raz pierwszy w dorosłym życiu kupiłam coś tylko dlatego, że sprawiało mi to radość. W środę po południu czytałam w ogrodzie willi, gdy zadzwonił telefon. Zanim jeszcze spojrzałam, wiedziałam, że to Charlotte. Elaine pewnie już dostarczyła list.

“Gdzie jesteś?”

Głos Charlotte był szorstki i histeryczny.

„Elaine dała mi list. Zwariowałeś? Gdzie jesteś?”

„Witaj, Charlotte” – powiedziałam, starając się zachować spokój i opanowanie. „Mam nadzieję, że otrzymałaś moje wyjaśnienie”.

„Wyjaśnienie?” warknęła. „Nazywasz ten psychotyczny manifest wyjaśnieniem? Nie możesz po prostu zniknąć. Ludzie pomyślą, że masz załamanie nerwowe”.

„Jestem dokładnie tam, gdzie powinienem być” – powiedziałem. „Jak obiecałem. Spełniłem twoje życzenie urodzinowe”.

„Nigdy nie miałem na myśli…”

Zatrzymała się, oddychając nierówno.

„Nie możesz tego zrobić naszemu domowi. Dzwonili z banku. Chcą natychmiast omówić sytuację z poręczycielem.”

No i stało się. Nie, czy jesteś bezpieczny? Nie, myliłem się. Nawet nie, przepraszam. Tylko natychmiastowa panika o pieniądze.

„Wypłaciłeś 25 000 dolarów z naszego funduszu awaryjnego”.