W Święto Dziękczynienia moja siostra ujawniła moje 12,6 miliona dolarów — a moja rodzina się ode mnie odwróciła, żądając, żebym oddał te pieniądze dla jej „przyszłości”. Jednym zdaniem pokrzyżowałem im plany dotyczące moich pieniędzy.

„Może umrzeć w przekonaniu, że miała rację” – kontynuowała babcia. „Wierząc, że ją skrzywdziłeś. Ludzie kurczowo trzymają się swoich opowieści jak tratw ratunkowych”.

„Wiem” – powtórzyłem.

Przechyliła głowę. „Czy to ci przeszkadza?”

Szczerze się nad tym zastanawiałem.

„Kiedyś tak było” – powiedziałam. „Kiedyś czułam tę desperacką potrzebę bycia przez nich zrozumianą. Żeby zobaczyli moją stronę. Teraz…” Wzruszyłam ramionami. „Teraz chcę być zrozumiana tylko przez siebie. I przez ludzi, którzy bezwarunkowo decydują się być w moim życiu”.

Babcia uśmiechnęła się, a w kącikach jej oczu pojawiły się zmarszczki. „Więc jesteś już bogatszy, niż wskazuje na to stan twojego konta bankowego”.

Zaśmiałem się. „To zdanie powinieneś umieścić w testamencie”.

„Och, włożyłam tam o wiele lepsze rzeczy” – powiedziała z błyskiem w oku. „Kiedyś zobaczysz. Ale nieprędko, jeśli będę miała coś do powiedzenia w tej sprawie”.

Ona wróciła do robienia na drutach. Ja podszedłem do okna.

Na zewnątrz jezioro było spokojne.

W środku, po raz pierwszy od bardzo dawna, ja też byłem.