W rocznicę śmierci swojej żony miliarder był zszokowany, widząc swoje bliźnięta płaczące przy jej grobie.

Jego ręce drżą, gdy czyta. Emily znała go lepiej niż on sam.

Listy do Lily i Liama ​​były pełne miłości, rad i wsparcia w związku z ważnymi momentami, które Lily będzie tęsknić – pierwszymi tańcami, ukończeniami szkół, złamanymi sercami. Każdy z nich był datowany na przyszłą chwilę, miał zostać otwarty we właściwym momencie ich życia.

Ale na samym dnie pudełka znajdował się kolejny list, przeznaczony dla was trojga.

Otworzyli je razem.

Kochani,
chcę, żebyście mi coś obiecali. Co roku w moje urodziny nie przychodźcie tu tylko po to, żeby płakać. Świętujcie. Tańczcie w kuchni, pieczcie ciasteczka, opowiadajcie sobie zabawne historie o mnie. Nie chcę, żeby ten dzień był o mojej nieobecności – chcę, żeby był o miłości, która nigdy was nie opuści.

Lily pociągnęła nosem. „Ona nie chce, żebyśmy byli dziś smutni”.

Aleksander przyciągnął ich bliżej. „Wtedy zrobimy dokładnie to, czego chciała”.

Tego wieczoru, zamiast zaszyć się w gabinecie, Aleksander zabrał bliźniaki do kuchni. Upiekli ulubione ciasteczka Emily z kawałkami czekolady, przypalili pierwszą porcję, śmiali się do rozpuku i słuchali jej ulubionych piosenek do północy.

Stało się to ich nową tradycją: rocznica śmierci Emily nie była już dniem ciszy, lecz radości. I co roku wracali na jej grób nie tylko z kwiatami, ale także z opowieściami i śmiechem.

Rok później Aleksander patrzył, jak jego bliźniaki składają świeże róże na grobie Emily – tym razem z uśmiechem zamiast ze łzami. I zdał sobie sprawę, że ostatnim darem Emily nie były tylko listy – to było przypomnienie, że miłość może przemienić nawet najgłębszą stratę w coś pięknego.