W noc mojego ślubu wierna pokojówka cicho zapukała i wyszeptała: „Jeśli cenisz swoje życie, uciekaj tylnymi drzwiami, zanim będzie za późno”. Rano klęczałam i płakałam, dziękując kobiecie, która uratowała mnie przed pewnym D3athem.

Zamarłam, pewna, że ​​to koniec. Ale służąca stanęła między nami, krzycząc drżącym głosem:

„Dość! Ile żyć zniszczysz, zanim się skończy?!”

Siostrzeniec złapał mnie za ramię, ściskając papiery. „Uciekaj!”
Uciekliśmy na najbliższy komisariat, kładąc księgi na biurku. Początkowo funkcjonariusze wątpili w moją historię. Ale kiedy otworzyli akta, ukazały się niezbite dowody: listy nielegalnych pożyczek, zapisy nielegalnych interesów, zdjęcia z tajnych spotkań.

Natychmiast wszczęto śledztwo. Kilku członków rodziny, w tym mój mąż, zostało aresztowanych. Skandal wybuchł w prasie, choć moje nazwisko było ukrywane.

Służąca, ranna w walce, przeżyła. Trzymałem ją za ręce i szlochałem:

„Uratowałeś mi życie. Nigdy ci się nie odwdzięczę.”

Uśmiechnęła się lekko: „Chcę tylko, żebyś żył w pokoju. To wystarczy”.

Kilka miesięcy później przeniosłam się do innego miasta, zaczynając od nowa z niczym. Życie nadal było ciężkie, ale przynajmniej byłam wolna – nie byłam już uwięziona pod jego wzrokiem.

Czasem w nocy wspomnienia wciąż powracają, pozostawiając mnie z drżeniem. Ale i wdzięczność narasta: za odwagę służącej, za pomoc siostrzeńca, za moją własną decyzję o ucieczce.

I zrozumiałam okrutną prawdę: dla niektórych panien młodych noc poślubna to początek szczęścia. Dla innych to początek walki o przetrwanie.

Byłem jednym z nielicznych szczęśliwców, którzy przeżyli i mogli opowiedzieć swoją historię.