W noc mojego ślubu wierna pokojówka cicho zapukała i wyszeptała: „Jeśli cenisz swoje życie, uciekaj tylnymi drzwiami, zanim będzie za późno”. Rano klęczałam i płakałam, dziękując kobiecie, która uratowała mnie przed pewnym D3athem.

Uśmiechnęła się lekko: „Chcę tylko, żebyś żył w pokoju. To wystarczy”.

Kilka miesięcy później przeniosłam się do innego miasta, zaczynając od nowa z niczym. Życie nadal było ciężkie, ale przynajmniej byłam wolna – nie byłam już uwięziona pod jego wzrokiem.

Czasem w nocy wspomnienia wciąż powracają, pozostawiając mnie z drżeniem. Ale i wdzięczność narasta: za odwagę służącej, za pomoc siostrzeńca, za moją własną decyzję o ucieczce.

I zrozumiałam okrutną prawdę: dla niektórych panien młodych noc poślubna to początek szczęścia. Dla innych to początek walki o przetrwanie.

Byłem jednym z nielicznych szczęśliwców, którzy przeżyli i mogli opowiedzieć swoją historię.