W noc Bożego Narodzenia moja siostra przedstawiła mnie swojemu chłopakowi z cichym śmiechem i powiedziała: „To ten, którego nasza rodzina nigdy nie traktowała poważnie”, a wszyscy przy stole parsknęli śmiechem — aż do momentu, gdy cicho odstawił kieliszek, rozejrzał się po pokoju i powiedział jej: „Jesteś zwolniona”, zmieniając tę ​​świąteczną kolację w pierwszą okazję, kiedy moi rodzice musieli zmierzyć się z tym, co naprawdę mi zrobili

Kiedyś myślałam, że przetrwanie polega na tym, żeby pozostać cicho na tyle długo, żeby ktoś mnie w końcu zobaczył.

Teraz rozumiem ciszę inaczej.

To nie jest pustka.

To drzwi, które mogę otworzyć lub zamknąć. Pokój, do którego nikt nie wejdzie, jeśli mu na to nie pozwolę.

Przestałam prosić o rodzinę, która tylko bił brawo, gdy ponosiłam porażkę.

Przestałam chodzić na przesłuchania do ludzi, którzy już wcześniej uznali, że jestem obiektem żartów.

A gdy już się odsunąłem, hałas, który wydawały, już się nie powtórzył.

Gdziekolwiek ta historia cię zastanie, obyś poczuł stałość w dążeniu do życia, które odpowiada – takiego, w którym twoje miejsce przy stole nie będzie czymś, na co musisz sobie zasłużyć, najpierw znikając.