W naszą piątą rocznicę ślubu, tuż po tym, jak z radością ogłosiłam awans na stanowisko prezesa, moja teściowa zamarła z szoku – a potem mój mąż wybuchnął, krzycząc, żebym natychmiast odeszła, albo czeka mnie rozwód. Kiedy odmówiłam, jego wściekłość sięgnęła zenitu: roztrzaskał mi tort w twarz, a ja uciekłam we łzach… Kilka godzin później zadzwonił mój telefon – to on, jego głos drżał, bo…

Mój telefon zawibrował, informując o wiadomości od nieznanego numeru.

Mówi obrońca z urzędu Margaret Caldwell. Poprosiła mnie, abym poinformował, że w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności uczestniczyła w programie resocjalizacyjnym.

Wpatrywałem się w ekran, a potem odłożyłem telefon. Życzyłem Margaret jasności umysłu, jeśli nie spokoju. Ale jej podróż nie była już związana z moją.

Nalałam sobie kawałek ciasta cytrynowego, które kupiłam wcześniej w piekarni na końcu ulicy — nie jako wyzwanie, nie jako przejaw buntu, ale jako odzyskany cichy rytuał.

Smakował dokładnie tak, jak powinien.

Słodkie. Lekkie. Nieobciążone.

Posprzątałam, zgasiłam światło i poszłam spać, mając pewność, że moje życie nie jest już czymś, czym można zarządzać za pomocą strachu, co można kontrolować milczeniem lub co można umniejszać czyjemuś poczuciu bezpieczeństwa.

To było moje.

I zamierzałem przeżyć to w pełni.