W moje urodziny moi rodzice zorganizowali kolację dla 200 krewnych tylko po to, żeby się mnie wyrzec. Mama zerwała moje zdjęcia ze ściany. Tata wręczył mi rachunek na 400 000 dolarów: „Każdy cent, który zmarnowaliśmy na twoje wychowanie. Zapłać albo nigdy więcej się z nami nie kontaktuj”. Moja siostra wzięła kluczyki do samochodu ze stołu: „Tata już przepisał na mnie prawo własności”. Przyprowadzili nawet mojego szefa, żeby mnie zwolnił z miejsca, kiedy stałem tam w milczeniu. Wyszedłem bez słowa – cztery dni później dzwonią do mnie 80 razy dziennie.

Aresztowali biskupa Marcusa na ambonie. Kiedy go odciągali, krzyknął: „Jestem twoim ojcem! Jesteś mi winien!”

„Rozliczyłem się, Marcusie” – powiedziałem do mikrofonu. „Wydałeś czterysta tysięcy na moje wychowanie. Właśnie spędziłem trzy lata na budowaniu sprawy, która wpędziła cię do więzienia. Jesteśmy kwita”.

Rozdział 6: Wyjazd
Marcus i Hunter zostali skazani na dziesięć lat więzienia.

Rezydencja została przejęta przez wierzyciela. Serena przeprowadziła się do mieszkania socjalnego. Bianca straciła obserwujących i skończyła pracując w barze.

Sprzedałem miastu ziemię za kościołem za jednego dolara. Rozpoczęła się budowa Centrum dla Dzieci im. Waltera Jenkinsa – bezpiecznego schronienia dla ofiar przemocy.

Pojechałem moim nowym Porsche 911 na lotnisko. Siedziałem w pierwszej klasie, popijając szampana i kierując się do Paryża.

Mój telefon zawibrował. Wiadomość z nowego numeru.

Tiana, proszę. Tu mama. Wyłączyli ogrzewanie. Wyślij mi tylko 5000 dolarów.

Wpatrywałam się w wiadomość. Nie czułam nic. Żadnego gniewu. Żadnego poczucia winy. Tylko piękną, pustą ciszę.

Kliknąłem „Zablokuj dzwoniącego” .

Samolot wzbił się w powietrze, przebijając chmury. Chcieli, żebym zapłacił za swoje istnienie. No cóż, zapłaciłem. Zapłaciłem ich reputacją, ich wolnością i ich przyszłością.

Wziąłem łyk szampana. Smakował jak zwycięstwo.