W moje urodziny mama powiedziała: „Pozbyliśmy się twojego samochodu i wydaliśmy pieniądze, które odkładałeś na szkołę – twoja siostra zasługuje na nowy start”. Potem przesunęła formularz po stole: „Weź na siebie jego bałagan za 25 000 dolarów albo nie jesteś tu mile widziany”. Nie kłóciłem się. Po prostu się spakowałem. Rano moja siostra wpadła w panikę…

Myślę o granicach.

Myślę o ludziach, którzy stanęli na wysokości zadania, gdy nie miałem im nic do zaoferowania.

Myślę o mamie Hannah, która podała mi talerz z jedzeniem, jakbym był kimś ważnym.

Myślę o tym, że Marjorie dawała mi dodatkowe godziny, bo widziała, że ​​się staram.

Myślę o tym, jak mój tata w końcu przeprosił, nie chowając się za „my”.

Wyobrażam sobie Caleba wręczającego mi czek i nie żądającego niczego w zamian.

Wyobrażam sobie siebie, gdy miałam dziewiętnaście lat, siedziałam na podłodze w kuchni z torbą podróżną, ściskałam dłoń i musiałam podjąć decyzję, która wydawała mi się niemożliwa do podjęcia.

Gdybym mógł teraz z nią porozmawiać, powiedziałbym jej to:

Będzie bolało.

Będzie bałagan.

Będziesz płakać w dziwnych miejscach.

Będziesz chciał wrócić.

Będziesz wątpić w siebie.

Ale dowiesz się też czegoś, czego nikt w tym domu nie chciał, żebyś się dowiedział.

Możesz zbudować życie, które nie będzie wymagało od ciebie bycia użytecznym, aby być kochanym.

A gdy już się tego nauczysz, nigdy już nie będziesz w stanie wpasować się z powrotem w rolę, którą dla ciebie napisali.

Nie dlatego, że jesteś okrutny.

Bo nie śpisz.

Bo w końcu postawiłeś na siebie.

I wygrałeś.