W dniu, w którym stałem samotnie na mszy żałobnej ku pamięci mojej żony, wciąż wierzyłem, że moje dzieci mają choć odrobinę przyzwoitości — ale już następnego ranka wparowali, domagając się domku… a papier, który zostawiła po sobie moja żona, sprawił, że wszyscy stali tam oszołomieni i bez słowa.

Nie żałuję, że zdecydowałem się przeżyć życie, o które ona walczyła, zamiast pozwolić, by poczucie winy popchnęło mnie do oddania go.

Gdzieś w szafce na dokumenty w sądzie znajduje się kopia listu Patricii z notatkami sędziego na marginesach. Gdzieś na serwerze zapasowym znajduje się nagranie jej głosu, wypowiadającego słowa: „Miłość nie zobowiązuje mnie do nagradzania porzucenia”.

Lubię myśleć, że być może pewnego dnia inny sędzia przeczyta te słowa w innej sprawie, w innej rodzinie, która uważa, że ​​pieniądze mogą naprawić to, co zepsuła nieobecność.

Lubię myśleć, że odwaga Patricii może rozprzestrzenić się na zewnątrz w sposób, którego nigdy nie zobaczymy.

Dziś rano siedzę na pomoście z kawą, gdy słońce wznosi się nad linię drzew. Woda jest spokojna, tylko kilka zmarszczek tam, gdzie ryba przebija się przez powierzchnię.

Podnoszę kubek w stronę jeziora, w stronę nieba, w stronę kobiety, która kochała mnie na tyle, by mnie chronić, nawet gdy jej już nie było.

„Dziękuję” – mówię cicho. „Za trzydzieści pięć lat. Za to miejsce. Za zaufanie mi. Za to, że pozwoliłaś mi cię kochać”.

Jezioro nie odpowiada. Po prostu odbija się w nim niebo, szerokie i ciche.

Ale wiatr się zmienia, lekko, ciepły na mojej twarzy.

I przez chwilę, siedząc tam z obtłuczonym kubkiem z flagą i całym moim dziwnym, złamanym, chronionym życiem wokół siebie, wierzę, że ona mnie słyszy.

I wiem, że wszystko będzie dobrze.

Wiadomości​