W dniu mojego ślubu teściowa zamieniła mi suknię na czarną suknię pogrzebową i wyszeptała: „Załóż to – twoje małżeństwo już umarło”. Moje ręce drżały, gardło piekło, a upokorzenie ściskało mnie w piersi. Wtedy moja druhna nachyliła się i mruknęła: „Sprawdź telefon”. Jedno spojrzenie na ekran pozbawiło mnie koloru – i jej również, gdy uświadomiła sobie, co właśnie odkryłam.

Bianca zrobiła krok naprzód, a jej głos drżał z furii, którą znałam aż za dobrze. „Ty kompletnie psychopatyczny…”

Położyłem dłoń na jej ramieniu, powstrzymując ją. Olivia przechyliła głowę z błyskiem triumfu w oczach. Czekała, aż wpadnę w furię, zacznę płakać, krzyczeć, wyjdę i upokorzę się przed wszystkimi naszymi gośćmi. Wziąłem głęboki, uspokajający oddech. Potem się uśmiechnąłem.

„Masz rację, Olivio” – powiedziałam zaskakująco spokojnym głosem. „Biel mi dziś nie pasuje”.

Na jej twarzy pojawił się wyraz triumfalnej satysfakcji.

„Ale to nic” – kontynuowałem, uśmiechając się szerzej. „Bo wziąłem ze sobą zastępstwo”.

Jej uśmiech zbladł, a na twarzy malowało się zakłopotanie. Nie dałem jej czasu na reakcję. Wyjąłem kluczyki do samochodu z torebki i odwróciłem się na pięcie, a Bianca deptała mi po piętach.

Wiedziałam, że Olivia spróbuje czegoś. Nie wiedziałam, co, ale uporczywe przeczucie podpowiadało mi, żebym przygotowała się na najgorsze. Dwa tygodnie temu kupiłam drugą suknię ślubną – prostą, elegancką, olśniewającą białą koronkową suknię – i schowałam ją, zawiniętą w pokrowiec, w bagażniku samochodu.

Teraz, stojąc na tylnym siedzeniu sedana Bianki, z rękami trzęsącymi się od adrenaliny, wślizgnąłem się do środka. „Boże, kocham cię” – mruknęła Bianca, zapinając mi zamek. „Dostanie zawału, jak cię zobaczy”.

Nie obchodziło mnie to. Nie zamierzałem pozwolić Olivii zepsuć tego dnia.

Dwadzieścia minut później wróciłem na salę. Ceremonia miała się właśnie rozpocząć. Goście zajęli już swoje miejsca. Muzyka ruszyła. Olivia stała z przodu, z twarzą bladą i tlącą się wściekłością. Spojrzałem jej w oczy, uśmiechnąłem się najsłodszym uśmiechem, a potem odwróciłem się, by spojrzeć w przyszłość. Odwróciłem się do Juliana, który czekał na mnie przy ołtarzu.

Przez chwilę pozwoliłam sobie uwierzyć, że to najgorsze. Że jak już przejdę przez to przejście, reszta dnia będzie idealna. Jakże, bardzo się myliłam. Bo gdy tylko urzędnik miał zacząć, zawahał się. Odchrząknął, sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął zaklejoną kopertę.

„Musimy coś omówić, zanim przejdziemy dalej” – oznajmił milczącemu, oczekującemu tłumowi. „Pan młody poprosił, żebym przeczytał mu list”.

Przez salę przeszedł szmer. Serce mi stanęło. Odwróciłam się do Juliana, zdezorientowana, ale on na mnie nie patrzył. Jego dłonie były zaciśnięte wzdłuż ciała, a twarz ściągnięta, nieprzenikniona. Urzędnik rozłożył list i zaczął czytać. I w tym momencie wszystko się zmieniło.

Rozdział 2: List
Powietrze w wielkiej sali zrobiło się ciężkie, a gwar gości zamarł w upiornej, duszącej ciszy. Słyszałam bicie własnego serca, szalone, paniczne dudnienie w uszach. Julian wciąż na mnie nie patrzył. Zaschło mi w ustach. „Co to jest?” – wyszeptałam ledwo słyszalnym głosem. Nie odpowiedział.

Urzędnik odchrząknął, jego głos był spokojny, ale przesiąknięty dziwnym napięciem, jakby nawet on wiedział, że to pogwałcenie czegoś świętego. „Mojej oblubienicy” – zaczął – „w dniu, który powinien być nasz…”

Powinno tak być. Słowa zawisły w powietrzu, gwóźdź do trumny małżeństwa, które nawet się nie zaczęło.

„…Jeśli to słyszysz, to znaczy, że nie byłem wystarczająco silny, żeby powiedzieć ci te słowa prosto w twarz. Chciałem, Boże, chciałem, ale wiedziałem, że przejrzysz mnie na wylot i nie mogłem znieść widoku twojej twarzy, gdy poznasz prawdę”.

Prawda ? Moje ciało zamarło. Słowa uderzały mnie jak fizyczne ciosy, a kolana groziły ugięciem. Ledwo rejestrowałem westchnienia gości, szepty rozprzestrzeniały się po ławkach niczym wirus .

Urzędnik zawahał się, patrząc na Juliana, bezgłośnie prosząc o pozwolenie na kontynuację. Julian skinął lekko, niemal niedostrzegalnie głową, zaciskając szczękę tak mocno, że aż miałem wrażenie, że zaraz pęknie. Mężczyzna stojący obok mnie był mi obcy.

„Wiem, że to niewybaczalne” – odczytał urzędnik, a w jego głosie słychać było żal, którego nie był w stanie znieść. „Wiem, że łamię ci serce w najgorszy możliwy sposób. Ale wolałbym zrobić to teraz, na oczach wszystkich, niż obudzić się za lata i żałować życia, które zbudowaliśmy na kłamstwie”.

Kłamstwo? Jakie kłamstwo? Otworzyłem usta, żeby przemówić, zażądać wyjaśnień, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

„Zawsze będę się o ciebie troszczył” – kończył się list – „ale nie mogę być twoim mężem”.

Martwa, dusząca cisza. Odwróciłam się do Juliana, czując pieczenie w gardle. „Czy to żart?”

Jego oczy były szklane, a twarz stwardniała i pozbawiona emocji. „Przepraszam” – wyszeptał.

Przepraszam. On żałował . Moje ręce zaczęły się trząść. To się nie dzieje. Czułam na sobie wzrok wszystkich w pokoju, tysiące punktów współczucia i chorobliwej ciekawości, czekających na moją reakcję, czekających, aż roztrzaskam się na milion kawałków.

Wtedy to usłyszałem. Cichy, pełen satysfakcji wydech z pierwszego rzędu. I wiedziałem. Po prostu wiedziałem. Odwróciłem głowę i oto była. Olivia. Jej dłonie były starannie złożone na kolanach, a na twarzy malował się najlżejszy, najbardziej triumfalny uśmieszek. Wiedziała. To ona zaaranżowała całą tę publiczną egzekucję. Czekała na ten właśnie moment, czekała, by zobaczyć, jak zostanę upokorzony w najbrutalniejszy sposób, jaki można sobie wyobrazić.

Powolny, gorący ogień czystej wściekłości rozgorzał w mojej piersi, rozchodząc się po kończynach, uziemiając mnie w surrealistycznym koszmarze. Przełknęłam gulę w gardle, wyprostowałam ramiona i wzięłam głęboki, uspokajający oddech. Jeśli Olivia spodziewała się, że się rozpłaczę, to będzie bardzo rozczarowana.

Uniosłem brodę i odwróciłem się do Juliana, a mój głos był zaskakująco spokojny. „Dlaczego?”

Jego dłonie drgnęły. „Ja… ja nie mogę tego zrobić”.

„Dlaczego?” zapytałem ponownie, tym razem głośniej.

On tylko patrzył w podłogę, tchórz do samego końca. Bianca podeszła bliżej, gotowa mnie złapać, gdybym upadł. Ale nie zamierzałem spaść. Nie zamierzałem dać im tej satysfakcji.

Wtedy rozległ się głos Olivii, ostry i gładki jak odłamek szkła. „No cóż, czyż to nie oczywiste? W końcu oprzytomniał”.

Zacisnąłem pięści. „Zaplanowałeś to”.

Uniosła idealnie wypielęgnowaną brew. „Co zaplanował? Julian jest dorosłym mężczyzną. Podjął własną decyzję”.

Chciałam krzyczeć. Ale zamiast tego spojrzałam na Juliana, mojego prawie-męża, i szukałam w jego twarzy choćby śladu mężczyzny, którego, jak mi się zdawało, kochałam. Nic nie było. Tylko wydrążone wyczerpanie. Wtedy zrozumiałam prawdę. To nie była tylko sprawka Olivii. Może i zasiała ziarno wątpliwości, ale to on pozwolił mu rosnąć. Podlał je własną słabością. Postanowił pozwolić jej wygrać.

Z moich ust wyrwał się powolny, gorzki śmiech. Julian podniósł wzrok, zaskoczony. „Miałeś tyle okazji, żeby się wycofać” – powiedziałam, a mój głos przebił się przez jego żałosne przeprosiny. „Mógłeś mi powiedzieć wczoraj, w zeszłym tygodniu, nawet dziś rano. Ale zamiast tego wybrałeś to. Wybrałeś upokorzenie mnie przed wszystkimi, których znamy”.

„Nie chciałem cię skrzywdzić” – powiedział, a jego głos w końcu się załamał.

Uśmiechnęłam się do niego ostro i bez humoru. „Za późno”.

Ślub się skończył. A jednak pod bólem i upokorzeniem czułam coś jeszcze. Mroczny, palący gniew. I nie zamierzałam pozwolić im na to.

Rozdział 3: Impreza
Przez długą, nieznośną chwilę nikt się nie ruszył. Goście siedzieli jak sparaliżowani, ze wzrokiem przeskakującym między mną a Julianem, obserwując katastrofę kolejową w zwolnionym tempie. Olivia wyglądała na całkowicie, błogo usatysfakcjonowaną. Nie pozwoliłam jej na to zwycięstwo.

Wygładziłam piękną koronkową suknię, uniosłam brodę i zwróciłam się do oszołomionego tłumu. „No cóż” – powiedziałam, a mój głos niósł się przez martwą ciszę sali z pewnością siebie, o której istnieniu nie wiedziałam – „skoro mój ślub został oficjalnie, a raczej publicznie, zrujnowany, nie marnujmy idealnie udanego przyjęcia”.

Po sali rozszedł się pomruk zdezorientowanych szeptów. Julian gwałtownie podniósł głowę. „Co?”

Odwróciłam się do niego i uśmiechnęłam, promiennym, promiennym uśmiechem, jakby właśnie nie rozdarł mi serca. „Słyszałeś” – powiedziałam. „Zapłaciliśmy za salę, jedzenie, otwarty bar. Straszna byłaby szkoda, gdybyśmy to wszystko zmarnowali”. Wskazałam gestem wielkie drzwi sali weselnej. „Więc mówię, że jemy, pijemy i świętujemy”.

Julian mrugnął, kompletnie zaskoczony. „Co świętować?”

Spojrzałam mu w oczy, pozwalając słowom zawisnąć w powietrzu, zanim zadałam ostateczny cios. „Ja”.

Sala eksplodowała. Rozległ się szmer westchnień, szeptów, a nawet kilka nerwowych chichotów. Ale ja się nie zawahałam. Odwróciłam się na pięcie, biała suknia powiewała za mną, i wyszłam, nie z sali, ale prosto do sali weselnej.