W dniu mojego ślubu mąż przywitał mnie przy wszystkich. Musiałam się z tym pogodzić, bo nie chciałam, żeby moi rodzice cierpieli, nie chciałam, żeby moje dziecko urodziło się bez ojca… ale bardzo się myliłam.

Plac przed katedrą roił się od gości i gapiów. Suknia Weroniki, ręcznie uszyta przez jej babcię, mieniła się tradycyjnymi koronkowymi wzorami – pamiątką rodzinną. Jej matka, Doña Carmen, szeptała błogosławieństwa, poprawiając welon, a Weronika uśmiechała się, choć w głębi duszy czuła niepokój.

Pojawiły się sygnały ostrzegawcze: napady gniewu, ostre słowa, niepokojące cienie w spojrzeniu Juana Carlosa. Przekonywała samą siebie, że znikną wraz ze ślubem.

Uroczystość emanowała majestatem. Ojciec Jiménez, od dawna związany z rodziną Fuentes, przewodniczył ceremonii przed 400 znamienitymi gośćmi: politykami, potentatami i wpływowymi osobistościami. Skromni krewni Veróniki, siedzący na skraju tłumu, promienieli cichą dumą, choć przyćmiewani przez przepych.

Przyjęcie odbyło się w Haciendzie Los Laureles, której dziedzińce tętniły płatkami jakarandy, mezcalem i wykwintną kuchnią Oaxaki. Przez chwilę wydawało się, że dzień zakończy się radośnie.

Aż do toastu.

Kiedy Don Hernando Fuentes, patriarcha rodziny pana młodego, wstał, by przemówić, w ogrodzie zapadła cisza. Goście oczekiwali słów błogosławieństwa. Zamiast tego jego przemówienie ociekało arogancją, deklarując, że rodzina Mendoza powinna czuć się „wdzięczna” za włączenie do dynastii. Nie mówił o miłości, lecz o podboju.

Powietrze gęstniało. Goście poruszali się niespokojnie. A potem Juan Carlos, urażony dumą lub sprowokowany napięciem, popełnił czyn, który upokorzył Verónicę na oczach wszystkich. Wśród tłumu rozległy się westchnienia. Marzenie legło w gruzach.

Ale zamiast upaść, Verónica podniosła się.