W ciszy kupiłem dom za 680 000 dolarów, a potem zaparkowałem na podjeździe i zobaczyłem, jak moja mama oprowadza moją szwagierkę i obcego człowieka… z miarką w ręku, mierzącą ramę okna, jakby była właścicielką tego miejsca – po prostu się uśmiechnąłem, wycofałem i czekałem…

Po prostu nie byli przyzwyczajeni do tego, że trzymam go w rękach.

Tego popołudnia zadzwonił mój ojciec.

To nie jest poczta głosowa.

Połączenie bezpośrednie.

Pozwoliłem mu zadzwonić.

Następnie odebrałem przez głośnik, a Megan usiadła obok mnie.

Głos Garry’ego był napięty.

„Próbujesz nas zniszczyć” – powiedział.

Mrugnęłam.

„Próbuję zrozumieć, co zrobiłeś” – odpowiedziałem.

„Zrobiliśmy, co musieliśmy” – warknął. „Brandon miał kłopoty”.

„A ja nie?” – zapytałem.

Cisza.

Oczywiście.

Moje kłopoty nigdy się nie liczyły.

Ponieważ mój kłopot był cichy.

Nie było im z tego powodu wstyd.

Nie zagrażało to ich wizerunkowi.

Garry westchnął.

„Ugodźmy się” – powiedział, jakby negocjował kontrakt.

„Jak dla ciebie wygląda osiedlenie?” – zapytałem.

Jego głos złagodniał — stara taktyka.

„Wygląda na to, że to rodzina” – powiedział. „Wygląda na to, że pamiętasz, kim jesteś”.

Megan prychnęła pod nosem.

Poczułem, jak coś we mnie unosi się.

„Rodzina wygląda na to, że mówi prawdę” – powiedziałem. „Rodzina wygląda na to, że nie sprzedała mojego spadku za moimi plecami. Rodzina wygląda na to, że nie włamała się do mojego domu”.

Ton Garry’ego stał się ostrzejszy.

„Nie włamaliśmy się” – upierał się.

„Weszliśmy bez pozwolenia” – poprawiłem. „To nie podlega dyskusji”.

Zamilkł.

Potem powiedział: „Twoja matka jest z tego powodu chora”.

Prawie się roześmiałem.

Karen nie była chora.

Karen poczuła się upokorzona.

„To nie moja sprawa, żeby to naprawiać” – powiedziałem.

To był kolejny punkt zaczepienia.

Ponieważ to był pierwszy raz, kiedy odmówiłem noszenia jej emocji jak ładunku.

Głos Garry’ego stał się cichszy.

„Jeśli będziesz to ciągnąć dalej” – ostrzegł – „będzie brzydko”.

Megan pochyliła się do przodu.