W Boże Narodzenie miałam podwójną zmianę na oddziale ratunkowym. Moi rodzice i siostra powiedzieli mojej 16-letniej córce, że „nie ma dla niej miejsca przy stole”. Pojechała więc sama do domu – do pustego domu – i spędziła święta w ciszy. Nie krzyczałam. Nie pisałam SMS-ów. Działałam. Następnego ranka moi rodzice znaleźli kopertę przyklejoną taśmą do drzwi. Otworzyli ją, przeczytali list w środku… i zaczęli krzyczeć.

„Wiesz” – powiedziała Abby, patrząc na podwórko – „myślałam o tym ostatnio. Nie tęsknię za nimi”.

Powiedziała to tak prosto, bez gniewu czy goryczy. To było stwierdzenie faktu. Gniew dawno już wypalił się, pozostawiając po sobie jedynie bliznę, której dotyk już nie bolał.

„Ja też nie” – urodziłem i prawda ta ogarnęła mnie, ciepło i kojąca jak popołudniowe słońce. Nie tęskniłem za gorączkowymi telefonami, pasywno-agresywnymi komentarzami, ciągłym poczuciem wdzięczności wobec ludzi za dziesięć podstawowych aktów narodzin.

Nie odbieram ich telefonu komórkowego. Nie odpisuję na coroczną kartkę świąteczną od cioci Elaine, która zawsze zawiera pełne powiadomienie o ich stanie zdrowia. Nie wysyłam pieniędzy. Nie spędzam im snu z powiek.

Wybierz swój wybór. W końcu, po latach prób wszystkich, wybrano tę jedną osobę, która była dla mnie zdobyta.

Ale powiedz mi, współtwórco, gdy myślisz na ten wspaniały świat, który upadłem z popiołów starego… czy po wycofaniu się za daleko, czy tylko za daleko?