W 1985 roku mój mąż założył się ze mną: „Jeśli wytrzymasz ze mną 40 lat, dam ci coś niemożliwego”. Zaśmiałam się i nigdy więcej o tym nie wspomnieliśmy. Zmarł w 2024 roku – dokładnie 40 lat później. Dzisiaj zapukał prawnik i wręczył mi klucz, adres w Szkocji i list: „Wygrałaś zakład. Jedź sama. Na razie zachowaj to dla siebie – nawet z naszymi dziećmi”. Kiedy dotarłam do Szkocji i przekręciłam klucz…

Żaden z listów nie wyraził mojego szczęścia w Raven’s Hollow ani szczerego zainteresowania moimi doświadczeniami jako pani zamku. Oba skupiały się na wykluczeniu z zarządzania i utracie potencjalnego dziedzictwa, a nie na moim spełnieniu w roli, którą stworzył dla mnie Bart.

Dziś rano napisałam ostatnie listy do obojga dzieci, formalnie zapraszając je do Raven’s Hollow jako moich gości, kiedykolwiek będą chciały cieszyć się naszą relacją matki z dziećmi, jednocześnie jasno zaznaczając, że wszelkie dyskusje na temat zarządzania majątkiem, zarządzania fundacją lub planowania dziedziczenia są całkowicie wykluczone.

W 1985 roku mój mąż założył się ze mną, że jeśli wytrzymam czterdzieści lat w jego małżeństwie, da mi coś nie do pomyślenia. Kiedy otworzyłam drzwi tego zamku w Szkocji, odkryłam, że znalazł królewski skarb wart pięćset milionów funtów i spędził siedemnaście lat na budowaniu królestwa, w którym mogłabym żyć jak królowa, za którą zawsze mnie uważał.

Ale najtrudniejszym darem nie był skarb ani zamek. Było nim odkrycie, że w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat mam odwagę postawić godność ponad oczekiwania rodziny i żyć jako władca własnego, niezwykłego życia.

W wieku siedemdziesięciu jeden lat nie byłam już Rose Blackwood, skromną profesorką, która żyła cicho w cieniu męża na spokojnej amerykańskiej ulicy. Byłam Jej Wysokością, Rose Blackwood, panią zamku Raven’s Hollow i strażniczką kolekcji Steuart Royal, wiodącą dokładnie takie życie pełne godności i celu, na jakie mój mąż przez czterdzieści lat wierzył, że zasługuję.

Niektóre królowe odziedziczyły korony przez przypadek. Ja odziedziczyłam swoją dzięki czterdziestu latom wiernej miłości i odwadze, by przyjąć niemożliwe, gdy ofiarowano je oddanymi rękami.

Dzisiejszy zachód słońca w Highlands był spektakularny, malując moje królestwo odcieniami złota, które przypominały mi każdego dnia, że ​​niektóre zakłady warto wygrać — nawet jeśli trzeba czekać cztery dekady, aby odebrać nagrodę.

Koniec.