Uklękła przy jego stoliku na chodniku, tuląc dziecko. „Proszę, nie chcę twoich pieniędzy – tylko chwili twojego czasu”. Mężczyzna w garniturze podniósł wzrok znad wina, nieświadomy, że jej słowa zniszczą wszystko, co myślał, że wie.

Uklękła przy jego stoliku na chodniku, tuląc dziecko. „Proszę, nie chcę twoich pieniędzy – tylko chwili twojego czasu”. Mężczyzna w garniturze podniósł wzrok znad wina, nieświadomy, że jej słowa zniszczą wszystko, co myślał, że wie.

Tego wieczoru miasto było hałaśliwe – ryczały klaksony, ludzie się śmiali, kelnerzy przemykali od stolika do stolika pod girlandami lampek na patio. Ale przy stoliku numer 6, przed ekskluzywną francuską bistro, David Langston mieszał wino w głębokiej ciszy.

Talerz risotto z homarem stał przed nim nietknięty. Zapach szafranu i trufli ledwo do niego docierał. Myślami był gdzie indziej – gdzieś między danymi giełdowymi, pustymi przemówieniami z sali posiedzeń zarządu i kolejną nic nieznaczącą nagrodą z kolejnej bezosobowej kolacji dla darczyńców.

Wtedy usłyszał jej głos.

Miękki, trzeszczący. Prawie szept.

„Proszę pana… Nie chcę pańskich pieniędzy. Chwileczkę.”

Odwrócił się. I ją zobaczył.

Klęczący.