Uczeń wylewa kawę na nowego czarnoskórego kolegę z klasy – nieświadomego, że jest mistrzem taekwondo…

Marcus szedł dalej, nie angażując się. Ale Tyler nie był typem człowieka, którego można ignorować. Gdy Marcus dotarł do pobliskiego stolika, Tyler stanął przed nim, blokując mu drogę.

„Myślisz, że możesz tu po prostu wejść, jakbyś był właścicielem? Nie, stary. To my tu rządzimy” – zadrwił Tyler, a jego kumple zachichotali za nim.

Spokojne, brązowe oczy Marcusa spotkały się z Tylerem, ale nie powiedział ani słowa. Ta cisza tylko jeszcze bardziej rozwścieczyła Tylera. Nagle, w ułamku sekundy, mającym go zawstydzić, Tyler przechylił kubek z kawą i wylał całą zawartość na koszulę Marcusa.

W sali na chwilę zapadła cisza. Rozległy się westchnienia. Uczniowie wpatrywali się w niego, niepewni, czy śmiać się, czy odwrócić wzrok. Gorąca ciecz przesiąkła ubranie Marcusa i kapała na podłogę.

„Witamy w Lincoln High, nowicjuszu” – powiedział Tyler z uśmieszkiem na ustach, odrzucając pusty kubek na bok.

Marcus zacisnął pięści, czując pieczenie w piersi. Każdy instynkt podpowiadał mu, by się zemścić, ale lata dyscypliny go powstrzymały. Osiem lat treningu taekwondo nauczyło go czegoś więcej niż tylko walki. Był posiadaczem czarnego pasa, mistrzem regionu. A przede wszystkim, trener wpoił mu jedną lekcję: taekwondo służy do samoobrony, a nie do re:ve:nge.

Wziął głęboki oddech, otarł przód koszuli i odszedł – w milczeniu, lecz z wielkim ogniem w środku.

Gdy wychodził ze stołówki, w jego głowie pojawiła się jedna myśl: To nie jest koniec.

Marcus nie przypuszczał, że ten pojedynczy czyn zapoczątkuje ciąg wydarzeń, które wystawią na próbę nie tylko jego cierpliwość, ale i zasady, a ostatecznie ujawnią jego prawdziwą siłę całej szkole.

Do południa cała szkoła huczała od plotek o „incydencie z kawą”. Niektórzy uczniowie podziwiali, jak Marcus zachował zimną krew; inni zakładali, że po prostu się bał. Tak czy inaczej, był w centrum uwagi.

Zjadł lunch samotnie, ze słuchawkami w uszach, w milczeniu odtwarzając w pamięci tę chwilę. Nienawidził spojrzeń, szeptów – ale najbardziej nienawidził tego, że wszyscy uważali go za słabego. Nie był. Był wyszkolony. A jeśli Tyler znów go zaatakuje, nie był pewien, czy uda mu się tym razem wyjść z tego cało.

Tego popołudnia zajęcia wf-u Marcusa okazały się punktem zwrotnym. Trener Reynolds wprowadził nową jednostkę samoobrony, łącząc uczniów w pary do ćwiczeń. Los sprawił, że Marcusowi połączył nikt inny jak Tyler.

Siłownia wypełniła się skrzypieniem trampek na podłodze, gdy wszyscy ćwiczyli pozycje i ruchy. Tyler pochylił się z zadowolonym uśmiechem i mruknął: „Założę się, że ci się podoba, co? W końcu możesz udawać twardziela”.

Marcus początkowo go ignorował, postępując zgodnie z instrukcjami trenera. Ale kiedy Tyler popchnął go niepotrzebnie mocno podczas ćwiczenia, opanowanie Marcusa zaczęło ustępować.

„Masz jakiś problem?” zapytał spokojnie Marcus. „Ty” – odparł Tyler. „Myślisz, że jesteś lepszy ode mnie, prawda? Nie będziesz taki spokojny, kiedy wytrę tobą podłogę”. Trener Reynolds, zauważając napięcie, zwołał grupę. „Będziemy rozgrywać kontrolowane sparingi. Pamiętaj, to trening. Szanuj swojego partnera”.

Gdy Marcus i Tyler weszli na matę, energia na sali gimnastycznej uległa zmianie. Uczniowie tłoczyli się wokół, wyczuwając nadchodzącą burzę. Tyler strzelał kostkami palców, uśmiechając się z samozadowoleniem, a Marcus skłonił się z szacunkiem, zgodnie z tradycją. „Walcz!” – zasygnalizował trener.