„Ty nawet chodzić nie potrafisz!” – zadrwił mężczyzna, stojąc obok swojej żony… i ciężarnej kochanki.

„Może i nie potrafię chodzić” – powiedziałam cicho, a mój głos przeciął ciszę niczym nóż – „ale wciąż wiem, jak zająć stanowisko”.

Sebastian wykrzywił usta. „Wstawaj, Victorio” – powiedział chłodno. „Wstawaj i powstrzymaj to, jeśli potrafisz”.

Nie byłem w szoku. Odzyskałem siłę w ciągu ostatnich dwóch lat. Nie taką, która wypływa z kości, ale taką, która rośnie w ciszy, w bólu serca, w powolnym powrocie do zdrowia.

Sebastian nie zawsze był taki okrutny. Kiedyś niósł mnie przez korytarze, rozśmieszał swoimi francuskimi imitacjami, całował moje palce przed każdą galą. Ale coś się zmieniło po wypadku – po wypadku samochodowym, który zmiażdżył mi kręgosłup i odebrał przyszłość, którą zaplanowaliśmy. Powoli dryfował, jakby mój wózek inwalidzki był symbolem wszystkiego, czego się bał: słabości, trwałości, odpowiedzialności.

Potem pojawiła się Elena.

Była młodsza, promienna, ambitna. Zatrudniłam ją jako moją osobistą asystentkę po powrocie z odwyku, powierzając jej harmonogramy, wydarzenia… a w końcu mojego męża. Patrzyłam, jak ich bliskość rośnie jak pleśń pod delikatną tapetą – cicha, ukryta, a jednak rozprzestrzeniająca się.

W dniu, w którym Elena dowiedziała się, że jest w ciąży, Sebastian wrócił do domu z butelką wina i umową rozwodową. Bez ostrzeżenia. Bez dyskusji. Tylko tusz i zdrada.

I oto znaleźliśmy się w samym środku tego, co miało być naszą rocznicą… przemienieni w jego pokrętną deklarację nowego życia beze mnie.

Machnął ręką w stronę drzwi. „Nie ma sensu udawać. Nie ma cię w mojej przyszłości, Victorio”.

Uśmiechnąłem się. Powolnym, rozważnym uśmiechem.

„To pierwsza szczera rzecz, jaką powiedziałeś od miesięcy” – odpowiedziałem.

Uniósł brew. „Co to ma znaczyć?”

Odwróciłem się do mojego prawnika, który siedział cicho w tylnym kącie sali balowej. Puścił oko, podszedł i podał Sebastianowi grubą, oprawioną w skórę teczkę.

„Co to jest?” zapytał podejrzliwie.

„Wszystko, czego nie raczyłeś przeczytać w naszej umowie przedmałżeńskiej” – powiedziałem. „Każdy zapis, który odrzuciłeś jako „prawny bełkot”. W tym ten, który mówi, że jeśli mnie zdradzisz, a ja pozostanę wierny, zachowam 80% udziałów w twojej firmie i pełne prawo własności do tego majątku”.

Szczęka mu opadła. „Blefujesz”.