„Twoja mama to tylko pokojówka. Niech je w kuchni z psem” – powiedział mój mąż, odsuwając krzesło mojej starszej mamy od stołu na oczach wszystkich. Jego mama tylko uśmiechnęła się z zadowoleniem. Wstałam, wzięłam mamę za drżącą dłoń i podeszłam do niego. To, co się stało, będzie czymś, czego nigdy nie zapomną.

„Vic, właśnie dostałem powiadomienie z agencji nieruchomości. Moje mieszkanie, to, które wynajmuję, zostało wystawione na sprzedaż. Co się dzieje?”

Alana uśmiechnęła się krzywo. To była wisienka na torcie. Tego ranka skontaktowała się z agentem nieruchomości, który zajmował się wynajmem mieszkania jej teściowej. Przedstawiając się jako upoważniony przedstawiciel Margaret – miała wszystkie niezbędne dane – poprosiła ich o pilne wystawienie mieszkania na sprzedaż po cenie niższej od rynkowej. Wiedziała, że ​​to wywoła panikę.

Victor spojrzał na swoją żonę z przerażeniem.

„To też byłeś ty?”

„To ja” – potwierdziła. „Postanowiłam pomóc twojej matce. Prawdopodobnie będzie potrzebowała pieniędzy na prawników. Wygląda na to, że wkrótce ich będzie potrzebowała”.

Victor i jego matka otrzymali pierwsze ciosy. Ich stabilność finansowa, oparta na majątku jej rodziny, załamała się w ciągu jednego dnia. Ich wiara we własną bezkarność została podważona. Byli w szoku.

A to był dopiero początek.

Alana dostrzegła strach i panikę w ich oczach i wiedziała, że ​​wybrała właściwą taktykę. Teraz zaczną popełniać błędy, a ona będzie czekać i rejestrować każdy z nich. Panika to fatalny strateg.

Pozbawieni dostępu do pieniędzy i czując realne zagrożenie dla swojego dobrobytu, Victor i Margaret Sterling zaczęli popełniać jeden błąd za drugim. Ich reakcja była dokładnie taka, jakiej spodziewała się Alana: chaotyczna, emocjonalna i całkowicie przewidywalna.

Najpierw Victor próbował odzyskać kontrolę, stosując taktykę siły. Tego wieczoru, po nieudanej próbie dialogu, ponownie podszedł do Alany. Tym razem w jego tonie słychać było groźbę.

„Posłuchaj mnie” – wycedził przez zęby, chwytając ją za ramię. „Odblokujesz te karty i natychmiast odwołasz ten audyt, albo będzie jeszcze gorzej”.

„Gorzej niż wtedy, gdy wygnałeś moją matkę od stołu?” – zapytała spokojnie Alana, patrząc mu prosto w oczy.

Jej opanowanie tylko go jeszcze bardziej rozzłościło.

„Nie waż się mi o tym przypominać. To był błąd. Przeprosiłem.”

„Nie przeprosiłeś. Powiedziałeś, że to moja matka jest winna. Puść moje ramię, Vic. Robisz mi krzywdę”.

„Zrobię ci jeszcze większą krzywdę, jeśli nie przestaniesz grać w swoje gierki.”

Ścisnął jej ramię mocniej. Alana nie krzyczała ani nie szarpała się. Po prostu wyjęła telefon i włączyła dyktafon, który teraz miała zawsze pod ręką.

„Proszę powtórzyć, co pan powiedział. Czy to groźba? Czy mam wezwać policję?”

Victor cofnął się jak od ognia i puścił jej ramię. Zdał sobie sprawę, że była gotowa zarejestrować każdy jego ruch. Bezpośrednie groźby już nie działały.

Więc on i jego matka przeszli do fazy drugiej: wykorzystali litość i starali się przedstawić Alanę jako potwora w oczach innych.

Margaret Sterling zaczęła dzwonić do swoich wspólnych znajomych, gości o wysokim statusie społecznym, którzy byli na przyjęciu urodzinowym. Szlochała do telefonu, opowiadając rozdzierającą historię o tym, jak jej niewdzięczna synowa oszalała, jak ona, biedna wdowa, poświęciła życie synowi, a teraz ta okrutna kobieta wyrzuca ich na ulicę, pozbawia środków do życia i fałszywie oskarża. Twierdziła, że ​​Alana zawsze była skryta i zazdrosna, a teraz najwyraźniej przeżywała załamanie nerwowe podsycane zazdrością o sukcesy męża.

Niektórzy znajomi współczuli, inni, bardziej spostrzegawczy, podchodzili do jej opowieści sceptycznie. Cel jednak został osiągnięty. Plotki zaczęły się rozprzestrzeniać. Ludzie zaczęli mówić o Alanie, rzucając na nią ukradkowe spojrzenia.

Victor, ze swojej strony, odgrywał rolę ofiary w pracy. Skarżył się kolegom, że jego żona przechodzi poważny kryzys, że stała się niezrównoważona, podejrzewa go o zdradę i próbuje zniszczyć ich rodzinę. Prosił o zrozumienie i wybaczenie, sugerując, że audyt firmy był jedynie konsekwencją jej paranoi.

Ale i tutaj się przeliczyli.

Alana była przygotowana na taki obrót spraw. Nazwała Eleanor Jenkins, żonę radnego miejskiego, najbardziej wpływową ze wszystkich ich znajomych. Alana nie narzekała ani się nie usprawiedliwiała. Powiedziała po prostu:

„Eleanor, wiem, że Margaret rozpowiada na mój temat okropne rzeczy. Nie będę komentował jej słów. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że ​​wkrótce prawda wyjdzie na jaw i będzie to bardzo niekorzystne dla Sterlingów. Radzę ci na razie wstrzymać się z publicznym wsparciem”.

Jej pewny siebie i spokojny ton zrobił na doświadczonej bywalczyni salonów o wiele większe wrażenie niż histerie Margaret. Eleanor Jenkins zrozumiała, że ​​sprawa jest poważna i postanowiła zająć pozycję wyczekującą.

Ostateczna eskalacja nastąpiła pod koniec tygodnia. Audytorzy zakończyli swoją pracę. Wyniki były szokujące. Ujawnili nie tylko osobiste pożyczki Victora, które spłacał z konta firmowego, ale także szereg oszustw z udziałem firm-wydmuszek, za pośrednictwem których wyprowadzał pieniądze. Łączna kwota skradzionych z firmy w ciągu trzech lat nie wyniosła 150 000 dolarów, ale prawie 500 000 dolarów.

Arthur Hayes wezwał zięcia na spotkanie, nie do domu, ale do biura w centrum miasta. Alana również była obecna. Victor wszedł do biura blady i wyczerpany. Wiedział, że to koniec.

„Mogę wszystko wyjaśnić” – zaczął zdenerwowany. „To nieporozumienie, błąd księgowy”.

„Nie ma błędów na kwotę 500 000 dolarów” – przerwał mu Arthur Hayes. Położył przed nim raport audytora. „Tutaj wszystko jest szczegółowo opisane, łącznie z numerami kont i datami transakcji”.

Victor wpatrywał się w dokumenty, a jego twarz robiła się coraz bledsza.

„Ja… ja chciałem tylko tego, co najlepsze… aby rozwinąć firmę”.

„Chciałeś nabić sobie kieszenie” – powiedział szorstko teść. „Okradłeś mnie, człowieka, który dał ci wszystko”.

W tym momencie Victor popełnił swój ostateczny, największy błąd. Postanowił postawić wszystko na jedną kartę.

„Co miałem zrobić?” – krzyknął nagle, zrywając się z krzesła. „Nigdy mnie nie ceniłaś. Dla ciebie zawsze byłem tylko mężem twojej córki. Kupiłaś mi tę posadę, tę firmę, jak zabawkę. Chciałem udowodnić, że sam jestem czegoś wart”.

„I udowodniłeś to” – Arthur Hayes skinął głową. „Udowodniłeś, że jesteś małostkowym, niewdzięcznym złodziejem”.

„Nie, to ty jesteś wszystkiemu winien” – wrzasnął Victor. „Twoja nadopiekuńczość zmieniła mnie w marionetkę. A ty…” Zwrócił się do Alany. „Zawsze byłaś po ich stronie. Nigdy mnie tak naprawdę nie kochałaś. Po prostu cieszyłaś się swoją władzą”.

Wyrzucił z siebie całą swoją gorycz, całą swoją urazę, całą swoją małostkowość. Obwiniał ich za wszystkie swoje grzechy, próbując zrzucić odpowiedzialność za swoje czyny na barki ludzi, których oszukał i okradł.

Alana i jej ojciec słuchali histerii w milczeniu. Nie przerywali, nie kłócili się. Pozwolili mu dokończyć.

Gdy w końcu zamilkł, łapiąc oddech, Arthur Hayes spokojnie powiedział: