Twarz Martina wykrzywiła się w grymasie pogardy i gniewu

Martin pobiegł za nią i złapał ją za nadgarstek.

„Nigdzie nie pójdziesz”. Rozumiesz? To mój dom!

Po raz pierwszy od miesięcy Sophia spojrzała mu prosto w oczy.

To nie jest dom. To tutaj mój duch odszedł w nocy. I tak, odchodzę. Teraz.

Zaskoczenie w jego oczach trwało chwilę. Ponownie próbował ją powstrzymać, ale cofnęła się z siłą, o której istnieniu nie miała pojęcia. Przeszła obok niego, chwyciła torebkę, płaszcz i klucze. Włożyła buty i zamknęła za sobą drzwi.

Po raz pierwszy od lat powietrze było lekkie. Noc była bezpieczna. Nie wiedziała jeszcze dokładnie, dokąd idzie. Ale wiedziała jedno: on nie wróci.

**

Nicola przyjęła ją bez wahania. Zaparzyła herbatę, dała jej kocyk, po prostu pozwoliła jej być. Sophia płakała długo. Ale po raz pierwszy od dawna płakała z ulgi, a nie z bólu.

Następnego dnia zaczęła dzwonić do fundacji, ośrodków wsparcia i psychologa. Otrzymała wsparcie. Pomoc prawną. Rozpoczęła terapię. Szła powoli, ale szła.

Została u Nikoli przez kilka miesięcy. Potem znalazła małe studio obok pracy. Poprosiła o zmianę pracy na sklepikarkę. To cięższa praca, ale lepiej płatna. Kierownik znał ją dobrze i dał jej szansę. Zgodziła się – z obawą, ale i nadzieją.

**

Minął prawie rok, zanim poczuła się naprawdę żywa. Każdy dzień był małym zwycięstwem: zapłacony rachunek, wieczór bez napięcia, cichy śmiech, cisza bez napięcia.

W pierwszą rocznicę ucieczki napisała do siebie list:

„Kochana Sophio,

Dziękuję Ci za to, że miałaś odwagę odejść. Za to, że uwierzyłaś w siebie, gdy nikt inny tego nie zrobił. Za to, że nauczyłaś się kochać siebie – krok po kroku.

Możesz nigdy nie zapomnieć tych dni. Ale nie musisz. Dowodzą, że przetrwałeś.

Z miłością,

Kobieta, którą jesteś dzisiaj.”