Trumna nie do podniesienia

Tej nocy Elena zaczęła odczuwać silny ból brzucha, trzymała się za brzuch i szlochała. Zanim trafiła do szpitala, była wyczerpana. Zanim dziecko zdążyło krzyknąć, Elena straciła przytomność i już jej nie odzyskała.

Cała rodzina była pogrążona w żałobie. Anna Pietrowna płakała i mdlała.

Jej mąż, Leonid, siedział w milczeniu, wpatrując się martwym wzrokiem w portret synowej umieszczony na wieku trumny. Na zdjęciu Elena promiennie się uśmiechała, a jej oczy błyszczały szczęściem.

Kiedy nadszedł czas, by nieść trumnę, ośmiu młodych mężczyzn podeszło, chwycili ją z obu stron i przygotowali się do zaniesienia do karawanu. O dziwo, bez względu na to, jak bardzo próbowali ją podnieść, trumna ani drgnęła. Twarze wszystkich poczerwieniały, żyły na ich rękach nabrzmiały, ale trumna zdawała się być przytwierdzona do ziemi. Stara sąsiadka westchnęła: „Na pewno wciąż jest zdenerwowana i nie może odejść”.

Uzdrowicielka stojąca w pobliżu powiedziała cicho:
„Otwórzcie trumnę, ona wciąż chce coś powiedzieć”.

Zasuwę zdjęto. Kiedy wieko trumny uniosło się, wszyscy byli oszołomieni. Na twarzy Eleny wciąż widać było dwie smugi łez. Jej oczy były przymknięte, kąciki rzęs mokre, jakby przed chwilą płakała. Anna Pietrowna wybuchnęła płaczem, uklękła obok trumny, chwyciła synową za rękę, a jej głos drżał:

„Lenoczko… nie płacz już… Jeśli jest coś, czego nie powiedziałaś, powiedz mi… Błagam cię, moje dziecko…”

Na pogrzebie zapadła głucha cisza.