„To za dużo. Sprzedałem firmę taty. Będziesz musiał sam pokryć swoje wydatki” – powiedział mój syn. Uśmiechnąłem się i odpowiedziałem: „Dobrze. Trzymaj się”. Kiedy wylądowali w Mediolanie i otworzyli telefony…

„Teraz zrozumiałem, że zmarnowałem pierwsze 35 lat życia, próbując sprostać wizerunkowi ojca, który nawet nie był realny. Myślałem, że bycie mężczyzną oznacza branie tego, czego chcę, i nigdy nie proszenie o pomoc. Myślałem, że siła oznacza nigdy nie przyznawanie się do błędu”.

„A co teraz o tym myślisz?”

„Myślę, że tata odniósł sukces, ponieważ był wystarczająco mądry, by poślubić kogoś mądrzejszego od siebie i wystarczająco pokorny, by słuchać jej rad”.

Głos Wade’a był pewny i poważny.

„Myślę, że straciłem 35 lat nauki od najzdolniejszej osoby, jaką znam, bo byłem zbyt arogancki, żeby wyjść poza własne założenia”.

Rozmowę przerwał dzwonek mojego telefonu.

Na wyświetlaczu pojawił się numer, którego nie widziałem od miesięcy.

Britney.

Wade zobaczył nazwisko na ekranie i się spiął.

„Zamierzasz odebrać?”

„Ciekawe, czego ona chce po tym wszystkim”.

Przyjąłem połączenie.

Cześć, Britney.

„Agato. Cześć. Mam nadzieję, że dzwonię w dobrym momencie.”

Jej głos był inny.

Mniejszy był jakoś mniej pewny siebie, niż pamiętałem.

„W porządku. Co mogę dla ciebie zrobić?”

„Zastanawiałem się, czy Wade jest tam? Próbowałem się z nim skontaktować, ale jego numer został odłączony”.

Spojrzałem na Wade’a, który energicznie kręcił głową.

„Jest tutaj. Chciałbyś z nim porozmawiać?”

„Właściwie to miałem nadzieję najpierw porozmawiać z tobą. Mam ci coś do powiedzenia.”

Wade uniósł brwi, ale nie protestował, gdy włączyłem głośnik telefonu.

„Jestem ci winna przeprosiny” – kontynuowała Britney. „Wielkie. Myliłam się co do ciebie i myliłam się, zachęcając Wade’a do zrobienia tego, co zrobił”.

„Co zmieniło twoje zdanie?” zapytałem.

„Życie” – powiedziała z gorzkim śmiechem. „Po tym, jak wyprowadziłam się z Wade w Austin, wróciłam do rodziców. Szukałam pracy przez 6 miesięcy i powiem wam, że to uczy pokory. Zapomniałam, jak to jest naprawdę pracować na coś, zamiast oczekiwać, że zostanie mi to z góry dane”.

“Widzę.”

Miałam też czas, żeby pomyśleć o naszym małżeństwie, o tym, jaką osobą byłam, kiedy byłam z Wade’em. Nie przepadałam za tą osobą. Czułam się roszczeniowo, chciwa i całkowicie akceptowałam myśl o wykorzystywaniu kogoś, kto nie robił nic poza kochaniem i wspieraniem swojego dziecka.

Wade wpatrywał się w telefon z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłem odczytać.

„Dzwonię, żeby cię przeprosić” – kontynuowała Britney – „ale też powiedzieć Wade’owi coś ważnego. Dokumenty rozwodowe zostaną złożone w tym tygodniu. Nie proszę o nic poza moimi rzeczami osobistymi. Na nic więcej nie zasługuję”.

„Brittney” – powiedział cicho Wade. „Nie musisz”.

„Tak, Wade. Popełniłeś błędy, ale ja je pogorszyłem. Zmusiłem cię, żebyś postrzegał swoją matkę jako przeszkodę, a nie sojusznika. Przekonałem cię, że wykorzystywanie jej było w jakiś sposób usprawiedliwione. Wstydzę się tego, kim byłem i przepraszam.”

Kiedy się rozłączyła, Wade i ja siedzieliśmy w milczeniu przez kilka minut.

„Jak się czujesz?” zapytałem w końcu.

„Ulżyło mi” – powiedział bez wahania. „Smutne, ale ulżyło. Osoba, którą byłem, będąc mężem Britney, też nie była kimś, kogo szczególnie lubiłem”.

A teraz Wade rozglądał się po kuchni, wspominając proste śniadanie, które wspólnie spożyliśmy, i przyglądał się uczciwej pracy, jaka czekała nas obu.

„Teraz czuję, że staję się kimś, z kogo tata byłby dumny”.

„Twój ojciec zawsze był z ciebie dumny” – powiedziałem łagodnie. „Chciał tylko, żebyś ty też był z siebie dumny”.

Tego popołudnia spotkanie z grupą Hendersona poszło lepiej, niż się spodziewałem.

Wade zadawał inteligentne pytania, robił szczegółowe notatki i dzielił się spostrzeżeniami, które pokazywały, że naprawdę odrobił pracę domową.

Kiedy zapytali nas o planowanie sukcesji, mogłem wskazać na Wade’a jako naszego dyrektora operacyjnego, tytuł, który wypracował sobie dzięki 6 miesiącom 60-godzinnych tygodni pracy i nienagannej pracy.

Po wyjściu klientów Wade i ja usiedliśmy w sali konferencyjnej i przeglądaliśmy notatki.

„Myślę, że podpiszą” – powiedział, porządkując papiery.

„Też tak myślę. To była dziś świetna robota.”

Wade się uśmiechnął.

Ale potem jego wyraz twarzy stał się poważny.

„Mamo, mogę cię o coś zapytać?”

“Oczywiście.”

„Kiedy tworzyłeś struktury powiernicze, kiedy chroniłeś przede mną aktywa, czy wiedziałeś, że tak się to skończy, że będę pracował dla ciebie, porządnie poznając biznes?”

Zastanowiłem się nad tym pytaniem.

„Miałam taką nadzieję, ale byłam przygotowana na to, że odejdziesz na zawsze i już nigdy się do mnie nie odezwiesz”.

„Co byś wtedy zrobił?”

„Sam prowadziłbym firmę, dopóki nie byłbym w stanie, a potem sprzedałbym ją komuś, kto zająłby się naszymi pracownikami”.

Zatrzymałem się.

„Ale tęskniłabym za tobą każdego dnia, do końca życia”.

Oczy Wade’a napełniły się łzami.

„Przepraszam, że cię przez to wszystko zmusiłem. Przepraszam, że sprawiłem, że czułeś, że musisz wybierać między ochroną siebie a ochroną mnie”.

„Nie kazałeś mi wybierać.”

Powiedziałem: „Dokonałeś wyboru, jakim synem chcesz być. Po prostu zadbałem o to, żeby ten wybór miał realne konsekwencje. Gdybym wybrał inaczej, gdybym dalej walczył z tobą w sądzie, zrozumiałbyś, że szacunku nie da się odziedziczyć ani ukraść. Można go tylko zdobyć”.

Wade powoli skinął głową.

„Myślę, że w końcu zaczynam to rozumieć”.

Kiedy pakowaliśmy się, żeby opuścić biuro, Wade zwrócił się do mnie jeszcze raz.

„Mamo, dziękuję.”

„Po co?”

„Za to, że mnie nie zostawiliście. Za to, że pokazaliście mi, kim mogę się stać, zamiast po prostu zaakceptować, kim jestem”.