„To tylko żebro” – powiedziała moja matka – ale tej nocy w końcu stanęłam w swojej obronie.

Kiedy moja siostra Olivia popchnęła mnie na krawędź stołu w jadalni, usłyszałam ostry trzask , zanim jeszcze zarejestrowałam ból.
Na ułamek sekundy wszystko ucichło – a potem moje płuca odmówiły posłuszeństwa. Upadłam na podłogę, trzymając się za bok, a pokój wirował, gdy Olivia stała nade mną, wciąż krzycząc o czymś absurdalnym – o zgubionej koszulce, o zgubie.

To nie był pierwszy raz, kiedy mnie uderzyła.

Ale to był pierwszy raz, kiedy coś mi pękło.

Tylko w celach ilustracyjnych