„To najlepszy ośrodek dla mamy” – powiedzieli mój syn i synowa, po czym podpisali dokumenty o umieszczenie mnie w domu opieki i polecieli z moimi pieniędzmi do Europy. Dopóki nie wysłałam wiadomości: „Przeniosłam spadek”, pospiesznie wrócili, a to, co zobaczyli, zmieniło wszystko.

Nie mogę wrócić do kobiety, która wierzyła, że ​​macierzyństwo oznacza zgodę na wszystko, co nazywa się opieką. Mogę być kobietą, która wstała. Mogę wybrać krzesło, godzinę, ludzi, linię na piasku. Mogę wybaczyć i zachować granice. Mogę kochać i zachować swoje klucze. Mogę być uparta, miękka, zwyczajna i wolna.

Więc jestem. A kiedy sosny wzdychają, a dzień przygasa, zapalam lampę, której Harold nienawidził – tę, która, jak twierdził, sprawiała, że ​​pokój wyglądał jak gabinet dentystyczny – i wybucham głośnym śmiechem na wspomnienie i ból. Potem zamykam drzwi, sprawdzam listę, odstawiam kubek do zlewu i idę spać pod znajomym sufitem, w starą ciemność, pewna, że ​​poranek, który mnie obudzi – cokolwiek przyniesie – będzie mój.