„To moja leniwa, bezużyteczna córka” – zadrwił ojciec, przedstawiając mnie rodzinie pana młodego. Wszyscy się śmiali – aż nagle drużbowie wstali i powiedzieli: „Proszę pana… z całym szacunkiem, to nasz dowódca”. Tata zamarł w pół łyku… i wypluł wino.

Słowa rozbrzmiały w sali balowej niczym dzwon pogrzebowy. Mój ojciec wypowiedział je z uśmieszkiem, który wygiął kąciki ust – tym uśmiechem, który towarzyszył mi przez całe życie, ilekroć znalazł nowy sposób, by mnie poniżyć. Goście się śmiali, tym dźwięcznym, uprzejmym śmiechem, którym ludzie raczą się, gdy chcą się dopasować, nawet jeśli jest to okrutne. Czułam na sobie ich spojrzenia, gorące i drwiące, i przez chwilę podłoga zdawała się uginać pod moimi butami.

I wtedy to się stało. Czterech młodych mężczyzn w jednakowych smokingach, drużbowie stojący przy stole prezydialnym, wymieniło spojrzenia. Jeden z nich, spokojnym głosem, powiedział: „Proszę pana”. Pozostała trójka dokończyła zdanie razem. „Ona jest naszym dowódcą”.

Dźwięk niósł się ponad śmiechem, ostry jak dźwięk trąbki w nieruchomym powietrzu. Sala zamarła. Ojciec zakrztusił się w połowie łyku, a wino rozprysło mu się z ust na chrupiący biały obrus. Kaszlał, prychał, a jego twarz pobladła, gdy dotarło do niego, że córka, którą wyśmiał przed 200 gośćmi weselnymi, to ta sama kobieta, którą ci mężczyźni stali gotowi pozdrowić.