Jego życie było nieskazitelne — stal, marmur i cisza. Sukces stał się jego zbroją, a samotność ceną, którą płacił z własnej woli. Nie widział rodziców, Manuela i Carmen, od prawie sześciu lat. Rozmowy telefoniczne były rzadkie, krótkie, i zawsze kończyły się słowami matki: „U nas wszystko dobrze, synku”, nawet jeśli wiedział, że to nieprawda. By ukoić wyrzuty sumienia, robił to, co potrafił najlepiej — rozwiązywał problemy pieniędzmi.

Przesłał pół miliona dolarów kuzynowi Javierowi z prostą instrukcją: „Zbuduj im najlepszy dom w wiosce. Upewnij się, że niczego im nie brakuje.” Tamtego ranka, gdy ogromna transakcja w Azji upadła, Sebastián nagle znalazł się z czterdziestoma ośmioma wolnymi godzinami — rzadkością w jego precyzyjnie zaplanowanym życiu.

Z okna biura spojrzał na ośnieżone Andy i poczuł coś dziwnego — nostalgię, choć pomylił ją z nudą. Chciał zobaczyć dom, za który zapłacił, zobaczyć rodziców żyjących w komforcie. Bez słowa do nikogo podjął impulsywną decyzję. Bez kierowcy, bez asystenta. Wsiadł do czarnego, matowego Mercedesa G-Wagona, wpisał w GPS adres rodzinnego miasta i ruszył na południe — w stronę przeszłości, którą uważał za zamkniętą.

### Burza

Autostrada zwęziła się w kręte drogi, potem w nierówny żwirowy szlak. Suche niebo Santiago pociemniało do ciężkiej szarości, a wkrótce zaczęło padać — południowa burza, dzika i niekończąca się.

Deszcz uderzał o szybę, a wspomnienia wracały. Dźwięk wody kapiącej z przeciekającego dachu, zapach mokrego drewna, zimno przesiąkniętych ubrań. Przysiągł sobie, że nigdy więcej takiego zimna nie poczuje.