Teściowa uścisnęła mi dłoń przy obiedzie i powiedziała: „Dziękuję za opiekę nad moim synem przez te wszystkie lata. Teraz czas na prawdziwą kobietę”. Wskazała na jego byłą dziewczynę. Rodzina klaskała. Wstałem, chwyciłem płaszcz i powiedziałem trzy słowa, które ją załamały.

Spojrzał w górę. „Upokorzyłeś mnie. Upokorzyłeś całą moją rodzinę. Moja matka dostała przez ciebie zawału serca”.

„Twoja matka miała zawał serca, bo choruje na chorobę wieńcową i nadciśnienie, i się zdenerwowała. To nie ja to spowodowałem. To jej styl życia i genetyka. Stałeś tam i pokazywałeś wszystkim nasze prywatne dane finansowe”.

„Twoja rodzina dosłownie wystawiła cię na licytację swojej byłej dziewczynie. Planowałeś to od tygodni. Pisałeś do Diany przez sześć tygodni. Co miałem zrobić? Siedzieć i się na to godzić?”

„Mógłbyś porozmawiać ze mną prywatnie!”

„Posłuchałbyś? Wybrałbyś mnie zamiast nich?” Pochyliłem się do przodu. „Bądź szczery, Chris. Gdybym wziął cię na bok tamtej nocy i poprosił, żebyś poszedł ze mną, powiedział swojej rodzinie „nie”, wybrał nasze małżeństwo… czy byś to zrobił?”

Spojrzał na swoje dłonie. Nie odpowiedział. Nie mógł odpowiedzieć.

„Tak właśnie myślałem.”

Rozdział 4: Następstwa
Rozwód został sfinalizowany 12 stycznia. Sędzia Patricia Morrison – ironicznie niespokrewniona z Dianą – zapoznała się z intercyzą, oświadczeniami majątkowymi i dowodami romansu Chrisa z Dianą. Orzekła, że ​​intercyza jest ważna. Że małżeństwo uległo nieodwracalnemu rozpadowi. Że Chrisowi przysługuje 7000 dolarów ze wspólnego konta i majątku osobistego. Nic więcej. Żadnych alimentów. Żadnych podziałów moich inwestycji. Żadnych roszczeń do moich aktywów w kryptowalutach ani nieruchomości.

Adwokat Chrisa złożył apelację. Została ona odrzucona.

Chris przeprowadził się do Diany dwa miesiące później. Zaręczyli się w marcu. Dowiedziałam się o tym od Aarona, który przeprosił mnie i pozostał w kontakcie.

„Nie są zadowoleni” – powiedział mi Aaron przy kawie w maju. „Kredyty studenckie Diany ich przytłaczają. Jej udział w spółce wyniósł 200 000 dolarów. Mieszkają w kawalerce w Hoboken. Chris teraz pracuje. Pierwsza praca od siedmiu lat. Asystent prawny. Zarabia 45 000 dolarów rocznie”.

„Dobrze dla niego. Wszyscy powinni pracować.”

„Zdaje sobie sprawę, że [__] wstał. Nie powie tego na głos, ale widzę. Myślał, że Diana to złoty bilet. Okazuje się, że bycie „partnerem” w kancelarii prawnej to nie to samo, co bycie milionerem. Bycie milionerem to też nie to samo, co bycie szczęśliwym”.

„Czy jesteś szczęśliwy?”

Myślałem o tym. O domu, który kupiłem nad jeziorem George. O cichych porankach przy kawie na tarasie. O życiu, które zbudowałem, nie musząc udawać, że odniosłem mniejszy sukces niż w rzeczywistości. O tym, że nie muszę ukrywać, kim jestem, żeby inni czuli się komfortowo.

„Tak” – powiedziałem. „Chyba tak”.

Rok później spotkałem Richarda Hartforda na gali charytatywnej na Manhattanie. Na cele charytatywne na rzecz badań nad rakiem. Przekazałem mu 50 000 dolarów. Był tam z Patricią. Oboje wyglądali na starszych. Jakoś tak mniejsi.

Zobaczył mnie przez pokój. Wyglądało na to, że chce wyjść. Ale zamiast tego podszedł.

„Maria.”

„Richard.”

Staliśmy tam niezręcznie.

„Słyszałem, że dziś wieczorem przekazałeś znaczną sumę” – powiedział w końcu.

„Badania nad rakiem są ważne. Straciłem przez nie matkę. Wydawało się, że warto je wspierać”.

„Przykro mi z powodu twojej matki. Nie wiedziałem.”

„Nigdy nie pytałeś.”

Wzdrygnął się. „Jestem ci winien przeprosiny” – powiedział. „Za kolację. Za zasadzkę. Za wszystko. Myliłem się co do ciebie”.

„Wszyscy byliśmy.”

„Tak. Byłeś.”

„Chris jest nieszczęśliwy, gdybyś się zastanawiał.”

„Nie byłem.”

„Poślubił Dianę w zeszłym miesiącu. Skromna ceremonia. Mają problemy finansowe. Jej dług jest większy, niż myśleliśmy. Ciągle kłócą się o pieniądze”.

„To jest niefortunne.”

„Naprawdę?” Richard spojrzał na mnie. „A może na to zasługuje?”