Teściowa rzuciła kieliszek czerwonego wina na moją białą suknię. „Bezużyteczna kobieto! Zniszczyłaś karierę mojego syna!” krzyknęła. Siedziałam nieruchomo i powoli osuszyłam plamę. „Masz rację” – powiedziałam cicho. „Sześć miesięcy temu nie powinnam była wydawać pieniędzy na ratowanie twojej firmy”. Wstałam i zapięłam marynarkę. „Jutro rano wypłacę ci wszystko, co do grosza”. W pokoju zapadła cisza.

„Przez ostatnie sześć miesięcy nie prowadziłeś swojej firmy, Davidzie. Pracowałeś dla mnie. I szczerze mówiąc” – spojrzałem z jego bladej, przerażonej twarzy na Margaret – „twoje osiągnięcia były żałosne”.

6. Likwidacja

Margaret osunęła się na krzesło, zaciskając dłoń na gardle, a jej twarz pokryła się upiorną bielą. David po prostu stał, otwierając i zamykając usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. „Anno… ja… ty… możemy…”

„Nie” – przerwałam mu, a mój głos brzmiał stanowczo. „Nie możemy. Miałam na stole umowę. Plan restrukturyzacji, żeby uratować aktywa, żeby chronić moją inwestycję. Ale po dzisiejszym dniu…” Spojrzałam na czerwone wino, symbol ich ostatniego, głupiego, aroganckiego aktu pogardy. „Doszłam do wniosku, że to po prostu zła inwestycja”.