„Teraz jesteś tylko ciężarem, którego nikt nie potrzebuje!” – krzyknął jej narzeczony, kopiąc jej wózek inwalidzki. Ale rok później czołgał się u jej stóp, błagając o wybaczenie…

Osunął się na kolana i prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu wybuchnął płaczem.

— Wybacz mi… Byłem ślepy, słaby, samolubny. Nie rozumiałem, że twoja siła jest cenniejsza niż jakakolwiek rasa. Przysięgam, że się zmienię… Daj mi tylko kolejną szansę.

Lucía patrzyła na niego w milczeniu. Blizna zdrady wciąż płonęła w jej sercu, ale teraz to ona była silna, a on złamany.

— Jeszcze jedną szansę? — zapytała chłodno. — Nauczyłam się żyć dalej bez ciebie. A teraz już cię nie potrzebuję.

Płakał jeszcze bardziej, trzymając ją za ręce, ale ona odwróciła wzrok i znów spojrzała na ekrany.

— Jeśli chcesz uratować swój biznes, mogę z tobą negocjować jako Lady Europa. Ale jako kobieta… Lucía już dla ciebie nie istnieje.

Alejandro szlochał rozpaczliwie, a ona, skąpana w świetle monitorów, wyglądała jak królowa lodu, która zmieniła swój los.

W ten sposób Lucía nie tylko odzyskała życie, ale także pokazała światu — i sobie — że nawet z najgłębszej otchłani można odrodzić się jako królowa.