„Tato, ta kelnerka wygląda zupełnie jak mama!” — Milioner odwrócił się i zamarł… Jego żona umarła!

Amelia pokręciła głową. „Nie. Nigdy ty. To była presja. Media. Pieniądze. Zawsze uśmiechnięta do kamer, idealna żona, idealne życie. Zagubiłam się , James. Gdzieś po drodze nie wiedziałam, kim jestem, dopóki nie zostałam twoją żoną ”.

James patrzył na nią oszołomiony.

Kontynuowała łamiącym się głosem: „Kiedy zobaczyłam ten pogrzeb – widziałam, jak płaczesz nade mną – chciałam krzyczeć. Ale wtedy wydawało mi się, że jest za późno. Zbyt wiele chaosu, żeby wrócić. A kiedy zobaczyłam Lily, wiedziałam… Nie zasługiwałam na nią. Porzuciłam ją”.

Łzy spływały jej po policzkach.

James siedział w milczeniu, próbując uporać się z burzą emocji, które w nim krążyły.

„Kochałem cię” – wyszeptał. „ Wciąż cię kocham. I Lily… ona cię pamięta. Zobaczyła cię i powiedziała, że ​​jesteś podobna do mamy. Co mam jej powiedzieć?”

Amelia otarła twarz. „Powiedz jej prawdę. Że mama popełniła błąd. Straszny błąd”.

James pokręcił głową. „Nie. Wróć do domu. Powiedz jej to osobiście . Ona cię potrzebuje. I myślę… ja też.”

Tego wieczoru James przyprowadził Amelię do ich domu.

Gdy Lily ją zobaczyła, wstrzymała oddech i pobiegła prosto w ramiona matki.

„Mamo?” wyszeptała, mocno ją przytulając.

Amelia płakała. „Tak, kochanie. Już jestem”.

James patrzył, jednocześnie rozdzierając serce i lecząc rany.

W kolejnych tygodniach prawda wyszła na jaw – po cichu, bez nagłówków.

James wykorzystał swoje wpływy, aby rozwiązać problemy prawne związane z tożsamością Amelii. Nie było żadnych komunikatów prasowych ani wywiadów. Tylko rodzinne obiady, bajki na dobranoc i drugie szanse.

Amelia powoli na nowo włączyła się w ich życie – nie jako kobieta, którą kiedyś udawała, ale jako kobieta, którą postanowiła się stać.

I choć nie wszystko było idealne, to jednak było prawdziwe .

Pewnej nocy, po ułożeniu Lily do snu, James zwrócił się do Amelii.

„Dlaczego teraz?” zapytał. „Dlaczego znowu nie uciekłaś?”

Amelia spojrzała na niego. „Bo tym razem w końcu przypomniałam sobie, kim jestem”.

Uniósł brew.

„Nie jestem kelnerką Amelią Hartman. I nie jestem tylko panią Whitmore, żoną milionera. Jestem matką. Kobietą, która się zgubiła i w końcu znalazła siłę, by wrócić do domu”.

James uśmiechnął się, pocałował ją w czoło i mocno ścisnął jej dłoń.

I tym razem nie odpuściła.