Tata zapomniał się rozłączyć. Słyszałem każde słowo: „Ona jest ciężarem”. Milczałem, sprzedałem dom za 980 tysięcy dolarów, przeniosłem wszystko i zniknąłem. Wrócili z Europy, uśmiechając się – aż klucz przestał pasować. Dom? Pusty. Wiadomość… „Niespodzianka. Ciężar to zrobił”. Stojąc bezdomni na podjeździe, ogarnia ich panika, nie mają pojęcia, że ​​obserwuję ich po raz ostatni, zanim zniknę na zawsze.

„Płaciłam rachunki. Utrzymywałam dom. Utrzymywałam wakacje, na które nawet nie mogłam sobie pozwolić. A ty i tak nazwałeś mnie ciężarem. Oto, co się stanie”.

Ich płacz ucichł. Wpatrywali się we mnie, po raz pierwszy zdając sobie sprawę, że nie znają kobiety siedzącej naprzeciwko nich.

„Koniec. Koniec z pieniędzmi. Koniec ze wsparciem. Koniec z poczuciem winy. Jeśli jeszcze raz skontaktujesz się z moim miejscem pracy, pozwę cię o nękanie. Jeśli pojawisz się w moim nowym domu, spotkasz ochronę. Jeśli nadal będziesz mi grozić, spotkasz mojego prawnika”.

„Nie możesz nas po prostu wykreślić ze swojego życia” – syknął mój ojciec, choć ogień w jego oczach zniknął, zastąpiony strachem. „Jesteśmy rodziną”.

„Nie wykluczam cię” – powiedziałem, wstając. „Dawno temu mnie odepchnąłeś. Po prostu w końcu odchodzę”.