Tata powiedział mi: „Twoja siostra jest dla nas powodem do dumy – nie psuj jej dnia”. Podczas toastu wstałem i powiedziałem: „Zabawne jest to…”, po czym w pokoju zapadła głucha cisza.

Siedzieliśmy tam jeszcze chwilę, pozwalając temu do nas dotrzeć.

Potem wstała gwałtownie, wygładzając przód sukienki. „Dobrze” – powiedziała, odzyskując siły. „Muszę jeszcze wrócić na przyjęcie. Ludzie zapłacili za otwarty bar, a ja zamierzam zatańczyć fatalnie przed nimi wszystkimi”.

„Taki jest duch” – powiedziałem, ocierając oczy.

Sięgnęła do drzwi, po czym zatrzymała się. „Zostajesz?” zapytała, nie odwracając się. „Mam na myśli przyjęcie”.

„Chwileczkę” – powiedziałem. „Zostanę na tyle długo, żeby nie wyglądało, jakbym wyszedł. Potem chyba pójdę do pokoju, zamówię frytki i będę oglądał okropną telewizję, aż zemdleję”.

„Brzmi jak niebo” – powiedziała. Zawahała się. „Czy… mieszkasz w Fontaine?”

„Tak. Stawka korporacyjna. Korzyści z pracy.”

Skinęła głową, wciąż na mnie nie patrząc. „Dobrze. Proszę, nie wyjeżdżaj jutro z miasta bez pożegnania. Nawet jeśli to tylko pięciominutowy uścisk w holu”.

„Obiecuję” – powiedziałem.

Skinęła głową jeszcze raz, otworzyła drzwi i zniknęła.

Zostałem jeszcze chwilę w pustym apartamencie, pozwalając ciszy mnie ogarnąć. Potem wziąłem głęboki oddech, spojrzałem na swoje odbicie – oczy były lekko zaczerwienione, ale nie do końca w opłakanym stanie – i zszedłem na dół.

Reszta przyjęcia przebiegła… zaskakująco normalnie.

Owszem, zdarzały się niezręczne interakcje. Tata całkowicie mnie unikał, krążąc po sali ostrożnie, nigdy nie przecinając się z moją. Mama rzuciła mi ostatnie, zranione spojrzenie przez parkiet, a potem poświęciła się rodzinie Tylera, śmiejąc się trochę za głośno z ich żartów.

Tyler znalazł mnie przy barze, z rękami w kieszeniach. „Hej” – powiedział.

„Hej” – odpowiedziałem, przygotowując się.

„Chciałem tylko powiedzieć…” Przetarł twarz dłonią, szukając słów. „Cieszę się, że wiem. O pieniądzach. O tym, jak z tobą rozmawiają. Przykro mi, że musiałeś wysadzić cały swój lokal, żeby się tam dostać”.

„To nie jest zbyt subtelna metoda” – powiedziałem.

Uśmiechnął się lekko. „Powiedziałem Brooke, że jestem z nią. Cokolwiek będzie musiała zrobić z twoimi rodzicami, będę ją wspierał. I jeśli to coś znaczy, uważam, że ty też jesteś… trochę twardzielem”.

Prychnęłam. „Uważaj. To staje się tematem przewodnim”.

Ścisnął mnie raz za ramię, po czym ruszył, by uwolnić Brooke z rąk podchmielonych członkiń stowarzyszenia studenckiego.

Jason, kapitan bankietu, minął mnie w pewnym momencie, niosąc tacę z mini burgerami i skinął mi porozumiewawczo głową. Uniosłam kieliszek w delikatnym geście salutowania.

Zatańczyłam kiedyś – z Hannah – do głupiej popowej piosenki, którą śpiewałyśmy wrzeszcząc na studiach. Przytuliłam kilku krewnych, którzy powiedzieli mi cicho, że „zawsze wiedzieli, że coś jest nie tak”. Uniknęłam rozmowy z koleżanką mamy, która powiedziała: „Cóż, po prostu uważam, że niektóre rzeczy lepiej przemilczeć” i odeszłam, zanim powiedziałam coś, czego mogłabym żałować.

O jedenastej trzydzieści moja bateria społeczna całkowicie wyzionęła ducha. Znalazłem Brooke w pobliżu stanowiska DJ-a.