Tata ożenił się 3 miesiące po śmierci mojej mamy i powiedział mi, żebym „podarowała” swój pokój mojej przyrodniej siostrze i się wyprowadziła. Więc powiedziałam „OK”, spakowałam walizki i przeprowadziłam się do domu wujka… Teraz tata wariuje i robi dosłownie wszystko, żeby przekonać mnie do powrotu, bo właśnie otrzymał to pocztą.

Kilka tygodni później pan Patel zadzwonił z praktyczną aktualizacją i na koniec, z czymś w rodzaju błogosławieństwa. „Radzisz sobie z tym z niezwykłą jasnością” – powiedział. „Jasność to nie to samo co gniew. Po prostu ma lepszy cel. Celuj dalej”.

Myślałem o opcjach tak, jak myśli się o pogodzie: podział, wykup, umowy najmu, zarządcy nieruchomości. Przydatne, niezbędne, nieosobiste. Nie zamierzałem używać tego aktu jako broni. Zamierzałem go udomowić. Zamienić w czesne, w czynsz za ciche miejsce z dobrym oświetleniem, w przyszłość, która wyglądałaby jak mój rozmiar.

Następnym razem, gdy piekłam, użyłam niebieskiej miski mamy. Zetarłam skórkę z cytryny tak, jak mnie nauczyła – tylko jasną, nigdy gorzką. Kuchnia wypełniła się zapachem, który bez słów mówił, że dom może należeć do ciebie, nawet jeśli już w nim nie mieszkasz.

W niedzielny wieczór, przepełniony letnimi upałami, wybrałem się na spacer wzdłuż naszej starej ulicy. Nie wszedłem na podjazd. Nie musiałem. Z chodnika widziałem główki słoneczników przewieszone przez płot i lampę na ganku, która robiła to, co zwykle – świeciła dla każdego, kto musiał znaleźć drogę. Uderzyło mnie, że po raz pierwszy od miesięcy to nie ja byłem tym, kogo prowadziła.

Odwróciłam się w stronę miejsca, w którym teraz śpię, gdzie w notesie na biurku było więcej skreślonych linii niż ich zostało. Gdzie segregator z przepisami stoi obok książek z przepisami i rośliny, której nie zabiłam. Gdzie smutek wciąż jest meblem, owszem, ale teraz jest to krzesło w kącie, nie łóżko. Otworzyłam drzwi, weszłam do środka i pozwoliłam, by cisza była przyjazna.