Szpital zadzwonił: „Twoja ośmiolatka jest w stanie krytycznym – oparzenia trzeciego stopnia”. Kiedy przyjechałam, wyszeptała: „Mamo… Macocha trzymała moje ręce na kuchence. Powiedziała, że ​​złodzieje się palą. Wzięłam chleb tylko dlatego, że byłam głodna…”. Kiedy policja przeglądała nagranie, mój były próbował uciec.

„Ja też cię kocham, słodki groszku, bardziej niż wszystkie gwiazdy na niebie”. Zamykając jej drzwi, zostawiając je uchylone, tak jak lubi, myślę o wszystkich rodzicach, którzy mogą nie dostrzegać sygnałów, którzy mogą narażać swoje dzieci na niebezpieczne sytuacje. Zaufaj swojej intuicji. Dokumentuj wszystko i wierz swoim dzieciom, kiedy mówią ci, że coś jest nie tak, nawet jeśli chodzi tylko o głód. Czasami najmniejsze skargi kryją w sobie największe niebezpieczeństwo. Nikt nie powinien odliczać siedmiu sekund, gdy jego dziecko krzyczy. Nikt nie powinien oglądać nagrań z monitoringu, na których widać, jak jego dziecko jest krzywdzone. Ale jeśli dzielenie się naszą historią pomoże choć jednemu rodzicowi rozpoznać sygnały, pomoże jednemu dziecku zabrać głos, pomoże jednemu sędziemu ponownie rozważyć niesłuszne ustalenia dotyczące opieki, to może z naszego koszmaru wyniknie coś dobrego. Moja córka jest najsilniejszą ośmiolatką, jaką znam. Jej dłonie są pokiereszowane, ale wciąż tworzą, wciąż się bawią, wciąż trzymają moje, kiedy przechodzimy przez ulicę. Darlene próbowała naznaczyć ją jako złodziejkę, ale jedyne, co zrobiła, to naznaczyła ją jako ocalałą. I właśnie tym jesteśmy: ocalałymi.