Pielęgniarka przy biurku oddziału oparzeń zobaczyła, że ​​idę, i natychmiast wstała. Była młoda, może miała 25 lat, z życzliwymi brązowymi oczami, które nawet z daleka mówiły mi, że zaraz przekaże mi wiadomość, która zrujnuje mój świat. „Grace Radford” – wydyszałam, zaciskając dłonie na blacie, aż pobielały mi kostki. „Moja córka, Melody. Ktoś dzwonił w sprawie mojej córki”.

„Pani Radford, jestem Jenny” – zaczęła cicho, ale stanowczo. „Dr Navaro jest teraz z Melody. Jej stan jest stabilny, ale doznała poważnych oparzeń obu dłoni. Oparzenia trzeciego stopnia pokrywają większość dłoni”.

Trzeciego stopnia. Najgorszego rodzaju. Takiego, który niszczy zakończenia nerwowe, wymaga przeszczepu skóry i pozostawia trwałe blizny. Nogi o mało się pode mną nie ugięły. „Jak to się stało? Czy był wypadek w szkole? Na placu zabaw?”

Jenny zerknęła na inną pielęgniarkę i to spojrzenie, przelotna wymiana zaniepokojonych spojrzeń, sprawiło, że mój żołądek opadł z lodowatego przerażenia. „Obrażenia wydają się być celowe, pani Radford. Pani córkę przywiozła macocha jakąś godzinę temu. Powiadomiliśmy policję”.

Darlene . Nowa żona mojego byłego męża Trevora. Kobieta, która uśmiechała się zbyt promiennie i śmiała się zbyt głośno, a której sama obecność przyprawiała mnie o ciarki za każdym razem, gdy odbierała moją córkę na wyznaczone przez sąd weekendy. „Gdzie ona jest? Gdzie moje dziecko?”

„Pokój 314. Jest teraz pod wpływem środków uspokajających, żeby ją uśmierzyć ból, ale możesz ją zobaczyć.”