Szpital zadzwonił, moja siedmioletnia córka została przewieziona na ostry dyżur. Wybiegłam przez drzwi i znalazłam ją ledwo przytomną na noszach. „Mamo, przepraszam… Tata był w naszym łóżku z ciocią Sereną. Kiedy mnie zobaczyli, zepchnął mnie ze schodów.

„Zdefiniuj głupotę” – zapytałem. „Bo policja będzie miała czas”.

Telefon Dennisa zawibrował w aplikacji „Znajdź mój” – był w domu. Musiałam się ruszyć.

Konfrontacja
Przeszedłem te dwie przecznice, uspokajając oddech. Ich samochody stały na podjeździe. Zapukałem do drzwi. Dennis otworzył, czując zapach whisky, a potem przerażenie na mój widok.

„To nie jest to, na co wygląda” – krzyknęła Serena zza niego, ubrana w szlafrok mojej babci.

„Masz rację” – powiedziałam, wchodząc. „Wygląda na to, że o mało nie zabiliście mojej córki, żeby ukryć romans”.

„Upadł!” – wykrzyknął Dennis. Zauważyłem trzy małe zadrapania na jego szyi – desperacki wysiłek Meadow.

Wyciągnąłem telefon i zacząłem nagrywać. „Powiedz mi prawdę. Teraz”.

Serena pękła pierwsza: to trwało od ośmiu miesięcy, powiedziała – „pocieszała” go, kiedy ja się męczyłam. Dennis, pijany, rzucił: „Wróciłaś inna”.

„Zrzuciłeś nasze dziecko ze schodów” – powiedziałem.

„To był wypadek!” krzyknął.

„Zademonstruj” – powiedziałem. Popchnął Serenę, naśladując jej ruch; to wystarczyło, żeby pokazać, że to robi. „To jest siła dorosłych wobec dziecka” – powiedziałem. „Przyznałeś się do napaści”.