Szef szybko mnie zwolnił po 15 latach; ale wiedziałem to wcześniej. Nie mieli pojęcia, jak fajnie będzie w poniedziałek.

„Przynieście swoje zniszczone ręce” – powiedziałem. „Budujemy coś, co przetrwa burzę”.

Telefon z Columbus
Pewnego szarego poranka zadzwonił telefon z numerem z Columbus w stanie Ohio. Dyrektor ds. IT w administracji miejskiej zapytał, czy moglibyśmy pomóc im w uzyskaniu wynagrodzeń zaraz po kłopotliwej migracji. „Urzędnicy państwowi nie mogą sobie pozwolić na brak opłat za czynsz” – powiedziała beznamiętnie.

Zmieniliśmy trasę zespołu. Rozwiązanie nie było efektowne – mój ulubiony rodzaj rozwiązania. Wymagało pracy w ETL, żeby przestać udawać poetę i skupić się na byciu woźnym. Kiedy czeki zostały zaksięgowane, dyrektor przesłał nam zdjęcie stołu w pokoju socjalnym pokrytego domowymi ciasteczkami. „To nie przekupstwo” – głosiła notatka. „Wdzięczność”.

Dzień, w którym prawie napisałem e-maila
Pewnego popołudnia – słońce jak mosiądz, mózg jak owsianka – otworzyłem pustego maila do Richarda, żeby zapytać, czy ktoś w jego domu tęskni za tym, kim kiedyś był, tak jak ja czasami tęsknię za pokojem, w którym uczyłem się pewnych rzeczy. Potem usunąłem szkic. Zamknięcie to też sztuka. Nie zdobywa się go otwierając kolejne drzwi; zdobywa się je, grzecznie zamykając kilka i odchodząc.

Widok od wewnątrz
Marjorie wysłała wiadomość na LinkedIn z następującą treścią: „ Gratulacje z okazji nowej roli”. Żadnych innych słów, żadnej interpunkcji, która miałaby udawać serdeczność. Pozwoliłam jej leżeć w skrzynce odbiorczej jak eksponat muzealny z okresu mojego życia, który dobiegł końca. Denise napisała, że ​​dołączyła do startupu i chce otrzymać nasze materiały mentoringowe dla ich działu HR. Wysłaliśmy je. Ludzie nie są firmami, w których pracują; zasady nie są stałe; pokoje mogą się zmieniać.

Długoterminowa perspektywa
Rok robi dziwne obliczenia. Problemy, które wydawały się klifami, spłaszczają się w progi zwalniające, na których można się rozkraczyć. Prowadzę listę w moim notatniku zatytułowaną „Długa perspektywa” . Ma pięć linijek:

Dobra praca w końcu się pojawi.
Za wytrwałością i rachunkami podążają zasługi.
Twórz tak, aby Twoje przyszłe „ja” Ci za to podziękowało.
Uważaj na pomieszczenia, w których objętość myli się z wartością.
Znajdź czas, by usiąść na ławce i popatrzeć na wodę.

W Charleston, Amelia i ja usiedliśmy na ławce przy Battery i właśnie to zrobiliśmy. Wiatr miał bardziej miękki płaszcz. Powiedziała: „Wyglądasz na lżejszego”. Odpowiedziałem: „Odłożyłem kilka rzeczy”.

Program o nudnej nazwie
Uruchomiliśmy coś, co nazwaliśmy Programem Ledger – granty dla małych zespołów na zatrudnienie pierwszego redaktora technicznego lub kierownika dokumentacji. „Dlaczego?” – zapytał członek zarządu.

„Bo historie psują się bez autorów” – powiedziałem. „A systemy psują się bez dokumentów”.

W pierwszej grupie znalazła się organizacja non-profit z Phoenix, sieć klinik w Minnesocie, laboratorium uniwersyteckie w Karolinie Północnej oraz pięcioosobowy startup z Teksasu, który stara się sprawić, by opłacanie rachunków było mniejszym obciążeniem dla czasu przeciętnego człowieka. Nie wymagamy logo ani cytatów na naszej stronie internetowej. Wymagamy jedynie raportu opisującego zmiany.

Ciche zakończenie, cichszy początek
W rocznicę wydania komunikatu prasowego odwiedziłem ten sam przeszklony pokój, z którego wymazano moją pracę. Nie wszedłem do środka. Stałem po drugiej stronie ulicy i obserwowałem odbicia poruszające się w oknach. Przeszłość nie potrzebuje, żebym ją ciągle patrolował. Praca czekała w innym budynku, z moim nazwiskiem na drzwiach i moim zespołem przy stole.

Poszedłem na parking i wsłuchałem się w swoje kroki. Brzmiały, jakby ktoś wychodził i ktoś przyjeżdżał w tym samym czasie.