Synowie, którzy opuścili chorą matkę, dowiadują się, że cały majątek zostawiła swoim lokatorkom

Nie ważcie się niczego odebrać Grace i Katherine! Nie zasługujecie na ani grosz mojego majątku, gdyż przez dziesięciolecia nie poświęciliście mi ani chwili swego czasu. Już otrzymaliście spadek po ojcu. To więcej niż wystarczające.

Tamta kobieta i jej córka były moją jedyną rodziną. Opiekowały się mną, gdy byłam chora. Spędzały ze mną Boże Narodzenie. Jadły ze mną kolację każdego wieczoru i kochały mnie tak, jak ja je.

Wciąż jesteście moimi synami. Jestem waszą matką. Kocham was nad życie i zawsze będę. Lecz mam nadzieję, że nigdy nie zaznacie bólu, jaki mnie spotkał. Że moje wnuki nigdy nie będą was traktować tak, jak wy mnie. I na koniec — mam nadzieję, że wyciągniecie z tego naukę. Stańcie się lepsi.

Z całego serca,
Mama.”

Po długiej chwili ciszy Thomas spojrzał na brata. „Chodźmy.”

Cicho opuścili dom, machając Grace na pożegnanie. Od tego dnia nigdy więcej nie próbowali się z nią kontaktować. Grace widywała ich tylko raz w roku — w rocznicę śmierci Teresy, kiedy to odwiedzali jej grób. Nie znała przyczyny ich zmiany, lecz być może ten list uczynił to, czego przez lata nie potrafiła nieobecność: nauczył ich czegoś ważnego.