Synowa powiedziała: „Nie przeżyjesz bez nas tygodnia”, więc położyłam klucze do domu na stole, wyszłam bez walizki i nie oglądałam się za siebie. O wschodzie słońca mój telefon dzwonił bez przerwy – dzwonili mój syn, synowa, nieznane numery, a nawet ludzie, którzy nigdy wcześniej do mnie nie dzwonili. Bo w chwili mojego wyjazdu wszystko, na czym im zależało, zniknęło, a ich pokojowe „imperium” zaczęło się walić.

i szukając momentu, w którym mogła wybrać inaczej.

Gdyby zrozumiała, że ​​jej upadek nie był spowodowany pechem czy prześladowaniami, ale prostą prawdą, że nie można budować życia na kłamstwach i oczekiwać, że przetrwa.

Gdzieś po drugiej stronie miasta, w ciasnym mieszkaniu z cienkimi ścianami i migoczącym światłem, Vanessa siedziała samotnie przed lustrem w łazience.

Twarz, która na nią patrzyła, była wychudzona, stara, nie do poznania.

Szepnęła do siebie w ciszy.

„Nigdy nie podniósł głosu. Nigdy mi nie groził. A i tak wszystko zniszczył”.

Lustro nie dawało żadnego pocieszenia.

Tylko prawda.