Synowa powiedziała: „Mamo, koniecznie zjedz wszystkie resztki z lodówki”. Potem ona i mój syn zabrali całą rodzinę, żeby uczcić jego awans, ale celowo mnie zostawili. Odpowiedziałam tylko jednym słowem: „Dobrze”

„Mamo”

m.” Stała w drzwiach kuchni, jej ton był znacznie łagodniejszy niż wczoraj wieczorem. „Możemy porozmawiać?”

Wytarłem ręce i gestem zaprosiłem ją do stołu.

„Proszę bardzo.”

Clara załamała ręce.

„Jeśli chodzi o wczoraj… moje zachowanie było złe. Przepraszam.”

Nie odpowiedziałem od razu i czekałem na jej dalszy ciąg.

„Rozmawialiśmy o tym z Julianem” – powiedziała Clara, unikając mojego. „Pieniądze za rozbiórkę. Uzgodniliśmy, że powinnaś dostać swój udział.”

„Ile?” – zapytałem od razu.

Clara najwyraźniej nie spodziewała się tak bezpośredniego pytania. Na chwilę się zdziwiła.

„No cóż, myśleliśmy… dwadzieścia procent. Jak to brzmi?

Osiemdziesiąt tysięcy.

Szybko obliczyłem: wartość rynkowa starego domu wynosiła co najmniej trzysta tysięcy. Prawnie należała mi się co najmniej połowa.

„Clara” – powiedziałem spokojnie – „czy wiesz, ile mi się prawnie należy?”

Jej wyraz twarzy zamarł.

„Mamo, jesteśmy rodziną” – zaprotestowała. „Dlaczego musimy być tak wyrachowani?”

„Gdybyśmy naprawdę byli rodziną” – przerwałam – „nie podrobiłabyś mojego podpisu. Nie planowałabyś, żebym mieszkała w piwnicy. I nie zapomniałabyś o mnie na rodzinnym spotkaniu”.

Mina Klary stężała.

„Mamo, próbujesz się z nami rozliczyć?”

„Nie rozliczam się” – powiedziałam, wstając. „Szczerze mówiąc, skonsultuję się z prawnikiem w sprawie pieniędzy na rozbiórkę. Nie oddam tego, co moje. I nie wezmę ani centa, który nie jest mój”.

Klara zerwała się z krzesła. Jej nogi z trudem zaszurały po podłodze.

„Dobrze. Skoro zamierzasz wszystko rozwalać, nie obwiniaj nas za naszą bezwzględność”.

Wpadła z powrotem do sypialni i zatrzasnęła drzwi.

Westchnęłam, wiedząc, że chwilowy spokój znów prysł. Ale o dziwo, nie czułam paniki ani wyrzutów sumienia, które czułam wcześniej. Zamiast tego poczułam ulgę.

Przynajmniej nie musieliśmy już udawać szczęśliwej rodziny.

Tego popołudnia, kiedy Clara prowadziła Leo na dół, żeby się pobawić, zadzwoniłam do pana Petersona, żeby zapytać o zajęcia z kaligrafii w domu kultury.

„Pani Chen” – powiedział pan Peterson zaskoczonym głosem. „Właśnie miałam się z panią skontaktować. Zajęcia z kaligrafii zaczynają się jutro o 14:00. Jest pani zainteresowana?”

„Spróbuję” – powiedziałam. „Ale może nie uda mi się dotrzeć na czas co tydzień”.

„Nie ma problemu” – odparł ciepło. „Jesteśmy tu bardzo elastyczni. Zawsze jesteś mile widziana.”

Po rozłączeniu się poczułam dawno utracone uczucie oczekiwania.

Kaligrafia. Zastanawiałam się, czy moje ręce, które nie ćwiczyły od ponad trzydziestu lat, wciąż potrafią dobrze pisać.

Tego wieczoru Julian pracował do późna i nie wrócił do domu na kolację. Przy stole siedziałam tylko ja, Clara i Leo. Atmosfera była tak napięta, że ​​nawet Leo to zauważył, spokojnie i bez słowa jedząc.

Po kolacji Clara odprowadziła Leo prosto do jego pokoju, zostawiając mnie samą w salonie. Włączyłam telewizor, ale nie mogłam się skupić. Mój telefon zawibrował. To była wiadomość od Helen.

Jak się masz? Czy sytuacja w domu się poprawiła?

Odpowiedziałam: „Nie martw się, ale problem jeszcze nie został rozwiązany”. Myślę o pójściu jutro do ośrodka kultury.

Helen szybko odpowiedziała.

Dobry pomysł. Wyrwanie się stąd dobrze ci zrobi. Poza tym mój kuzyn powiedział, że jeśli potrzebujesz pomocy prawnej, zawsze możesz do niego zadzwonić.

Podziękowałam jej i odłożyłam telefon. Droga prawna była ostatecznością. Wciąż miałam nadzieję, że Julian i jego rodzina rozwiążą to pokojowo.

Następnego ranka Julian wrócił do domu na śniadanie, tym razem dla odmiany. Clara jeszcze spała. Upiekłam jego ulubione ciasteczka.

„Mamo” – powiedział Julian, odgryzając kawałek. „Masz jakieś plany na dziś?”

„Myślę o pójściu do domu kultury dziś po południu” – powiedziałam mu szczerze. „Pan Peterson zaprosił mnie na zajęcia z kaligrafii”.

Julian był wyraźnie zaskoczony.

„Zajęcia z kaligrafii? Od kiedy zainteresowałaś się kaligrafią?

„Uwielbiałam to, kiedy byłam mała” – powiedziałam, nalewając mu szklankę soku pomarańczowego. „Ale potem zajęły mnie praca i rodzina i musiałam to odłożyć na bok. Teraz, kiedy mam czas, chcę do tego wrócić”.

Julian skinął głową z namysłem.

„To wspaniale. Powinieneś mieć jakieś własne hobby”.

Zauważyłam zmianę w jego zachowaniu.

„Czy Clara ci coś powiedziała?” – zapytałam.

Julian odłożył widelec i westchnął.

„Powiedziała, że ​​groziłeś wynajęciem prawnika do podziału pieniędzy z rozbiórki”.

„Nie groziłem” – poprawiłam go. „Powiedziałem tylko, że skonsultuję się z prawnikiem, żeby zrozumieć swoje prawa”.

„Mamo” – Julian nagle wziął mnie za rękę. „Nie dopuśćmy do tego, dobrze? Rodzina pozywająca się nawzajem, to byłoby naprawdę okropne”.

Kiedy zobaczyłam jego błagalne spojrzenie, serce mi zamarło.

Sztuka łagodniejsza.

„Julian, ja też tego nie chcę. Ale oboje musicie uszanować moje prawa i uczucia”.

Skinął głową.

„Rozumiem. Spróbuję jeszcze raz porozmawiać z Clarą”.

Po śniadaniu Julian poszedł do pracy. Clara obudziła się późno, a kiedy położyłam Leo do łóżka na popołudniową drzemkę, odwiozła go do domu rodziców, nawet się nie żegnając.

Zostałam sama w domu i poczułam ulgę.

O 13:30 spakowałam małą torbę i pojechałam autobusem do centrum kultury. W autobusie obserwowałam mijające sceny uliczne i wspominałam czasy, kiedy nosiłam przybory plastyczne do szkoły. Ja też wtedy miałam artystyczne marzenia.

Centrum kultury znajdowało się na trzecim piętrze budynku kultury, przestronne i jasne. Korytarz był ozdobiony pracami członków. Chociaż poziomy były różne, widać było pasję włożoną w każde dzieło.

„Pani Chen!” Pan Peterson powitał mnie z sali lekcyjnej. Serdecznie uścisnął mi dłoń. „Bardzo się cieszę, że pan przyszedł”.

Oprowadził mnie po budynku i przedstawił kilku aktywnym grupom: chórowi, grupie malarskiej i grupie tai chi. W końcu dotarliśmy do sali kaligrafii. Kilkanaście siwowłosych uczniów ćwiczyło. Skinęli głowami i uśmiechnęli się uprzejmie, gdy wszedłem.

„Dzisiaj uczymy się podstaw standardowego pisma” – oznajmił pan Peterson. Następnie mnie przedstawił. „To pani Chen. Była nauczycielką plastyki w liceum, zanim przeszła na emeryturę i ma solidne podstawy kaligrafii”.

Szybko pomachałem rękami.

„Nie ćwiczyłem od lat. Zaczynam od nowa”.

Pan Peterson posadził mnie obok sympatycznie wyglądającej starszej kobiety.

„To Pat” – powiedział. „Jest gwiazdą naszej klasy”.

Pat uśmiechnął się i podał mi pędzel.

„Pani Chen, witamy w naszym zespole Sunset Glow”.

W sali panowała swobodna i radosna atmosfera. Kiedy zanurzyłam pędzel w tuszu i wykonałam pierwsze pociągnięcie pędzlem na papierze, ogarnęło mnie dawno utracone poczucie spokoju.

Poziomo. Pionowo. Pociągnięcie lewą ręką.

Podstawowe techniki były już zardzewiałe, ale powoli wracało.

„Rozluźnij nadgarstek” – poinstruował łagodnie pan Peterson. „Tak, właśnie tak. Masz bardzo dobre podstawy”.

Po dwugodzinnej lekcji chciałam więcej. Pat entuzjastycznie zaprosiła mnie na popołudniową herbatkę, a ja z radością się zgodziłam.

Podczas herbatki starsi członkowie swobodnie rozmawiali o kaligrafii, życiu i swoich rodzinach. Kiedy poruszyłam temat konfliktu z synem i synową, Pat poklepała mnie po dłoni.

„Moi dwaj synowie są w jeszcze gorszym stanie” – powiedziała szczerze. „O mało nie pokłócili się o pieniądze na rozbiórkę. Już nawet ze sobą nie rozmawiają”.

Inny starszy pan dodał:

„Kiedy dzieci dorastają, mają swoje własne życie. My, starsi, musimy nauczyć się cieszyć sobą, a nie tylko kręcić się wokół nich”.

Słuchając opowieści wszystkich, nagle uświadomiłem sobie, że tak wielu starszych ludzi mierzy się z podobnymi wyzwaniami. Różnica polegała na tym, że niektórzy woleli cierpieć w milczeniu, podczas gdy inni dzielnie walczyli o swoją godność.

W drodze do domu mój nastrój znacznie się poprawił. Minąłem sklep papierniczy i wszedłem do środka, żeby kupić papier i kamień do tuszu, myśląc, że poćwiczę w domu.

Otworzyłem drzwi do mieszkania syna i ze zdziwieniem stwierdziłem, że w salonie panuje ciemność. Z gabinetu sączyła się tylko smuga światła. Sięgnąłem po włącznik światła i zobaczyłem jedzenie na wynos na stole w jadalni oraz zabawki Leo porozrzucane po podłodze.

„Julian?” zawołałem.

Brak odpowiedzi.

Drzwi do gabinetu były uchylone. Podszedłem i już miałem zapukać, gdy usłyszałem głos Clary z wnętrza.

„Musimy znaleźć sposób, żeby twoja matka zrezygnowała z tej części pieniędzy” – powiedziała. „Jeśli będzie trzeba, zagrozimy jej, żeby nie pozwalała jej widywać się z Leo”.

Moja ręka zamarła w powietrzu. Serce podskoczyło mi do gardła.

„Clara, nie bądź taka” – powiedział Julian cicho i ze zmęczeniem. „Mama już jest w zmowie”.

„W zmowie?” – Głos Clary stał się piskliwy. „Trzecia część to wciąż ponad sto tysięcy dolarów. Zaliczka za ten dom w zabudowie szeregowej, który tak nam się podoba, nie wystarczy”.

„Możemy wybrać mniejszy” – powiedział Julian słabym głosem.

„Julian” – Clara niemal krzyknęła – „po czyjej jesteś stronie? Po stronie matki czy żony i syna?”

Po chwili milczenia Julian powiedział cicho:

„Oczywiście, że jestem po twojej stronie. Ale mama nie miała łatwo…”

„Nie miała łatwo?” Clara prychnęła szyderczo. „Co ona ma zrobić sama z tymi wszystkimi pieniędzmi? Nie wystarczy, że się nią zaopiekujemy, kiedy będzie stara?”

Ręka zaczęła mi drżeć. Musiałam oprzeć się o ścianę, żeby nie upaść.

To był syn, którego tak ciężko wychowałam.

Diabeł

To była synowa, którą traktowałam jak własną.

„Dobra, dobra” – powiedział w końcu Julian, w jego głosie słychać było kompromis. „Porozmawiam chwilę z mamą. A tak przy okazji, schowałaś już plany nowego domu? Nie pokazuj ich mamie”.

„Oczywiście” – odparła Clara z samozadowoleniem. „Włożyłam je do szuflady w biurze. Piwnica została przerobiona na składzik. Jeśli zapyta, powiemy jej, że projektant zalecił, żeby starsi ludzie mieszkali na parterze”.

Nie mogłam już słuchać. Odwróciłam się, żeby wyjść, ale przypadkowo wpadłam na stojak na parasole przy drzwiach. Przewrócił się z głośnym hukiem.

Rozmowa w gabinecie nagle się urwała.

„Kto tam?” – zapytał Julian ze zmęczeniem.

Drzwi się otworzyły. Julian i Clara stali tam, wpatrując się we mnie, z twarzami pełnymi strachu.

Przez chwilę powietrze zdawało się zamarzać.

„Mamo… kiedy… kiedy wróciłaś?” – wyjąkał Julian.

„Przed chwilą” – powiedziałam. Mój głos był zaskakująco spokojny. „Słyszałam, że rozmawiasz o mnie”.

Twarz Clary natychmiast zbladła.

„Mamo, wyjaśnijmy…”

„Nie musisz się tłumaczyć” – powiedziałam. „Wystarczająco dużo słyszałam”.

Odwróciłam się i poszłam do swojego pokoju. Julian pobiegł za mną i złapał mnie za rękę.

„Mamo, źle mnie zrozumiałaś. Nie o to nam chodziło…”

Strzepnęłam jego dłoń.

„Julian, mam sześćdziesiąt osiem lat, nie sześć. Wiem, co słyszałam”.

Clara nagle podbiegła do mnie i zablokowała mi drogę.

„Skoro już słyszałaś” – warknęła – „bądźmy bezpośredni. Te pieniądze są dla nas bardzo ważne. Przyszła edukacja Leo, kupno domu, ślub – to wszystko kosztuje. Po co takiej starszej pani jak ty potrzeba tyle pieniędzy?”

Spojrzałam na tę kobietę, którą kiedyś uważałam za tak słodką i miłą, i nagle poczułam się jak zupełnie obca. Jej oczy błyszczały chciwością i wyrachowaniem, a usta wykrzywiał gniew.

„Klaro” – powiedziałam, starannie wymawiając każde słowo – „ten dom został kupiony za oszczędności całego życia twojego teścia i mnie. Mam prawo decydować, jak go wykorzystam. Ty…”

Klara trzęsła się z wściekłości.

„Próbujesz nas zabić?”

„Dość!” – ryknął nagle Julian, zaskakując nas oboje. „Przestań. Mamo, idź najpierw odpocząć. Porozmawiamy jutro”.

W milczeniu weszłam do swojego pokoju i zamknęłam drzwi. Wszystkie siły zdawały się mnie opuszczać. Siedząc na brzegu łóżka, ręce trzęsły mi się niekontrolowanie. Skronie pulsowały bólem.

To była rodzina, dla której poświęciłam wszystko.

W ich oczach byłam tylko utrapieniem. Staruszka, która powinna posłusznie oddać swój dobytek.

Na stoliku nocnym stało zdjęcie Arthura i mnie. Uśmiechał się delikatnie na zdjęciu, jakby dodawał mi sił. Delikatnie pogłaskałam ramkę, a łzy cicho spływały mi po policzkach.

„Och, Arthurze” – mruknęłam. „Jak to się stało, że nasz syn tak się urodzi?”

Noc robiła się ciemna. W domu panowała cisza. Leżałam w łóżku, nie mogąc zasnąć. W mojej głowie odtwarzały się sceny z przeszłości: wykrzywiona twarz Clary, tchórzostwo Juliana.

Nagle poczułam silny ból głowy, a za moimi oczami eksplodował biały błysk światła. Próbowałam usiąść, ale okazało się, że moja prawa strona ciała nie reaguje. Prawa ręka bezwładnie opadła na brzeg łóżka.

Nie.

Mgliście zdawałam sobie sprawę, co się dzieje. Próbowałam zawołać pomoc, ale nie mogłam wydobyć z siebie żadnych słów – słyszałam tylko stłumione jęki. Zrobiło mi się ciemno przed oczami.

W ostatnich chwilach świadomości zobaczyłam, jak drzwi się otwierają i w progu pojawia się przerażona twarz Juliana.

„Mamo! Mamo, co ci jest?” Jego głos brzmiał, jakby dochodził z daleka. „Clara, wezwij karetkę. Chyba mama ma udar!”

Potem wszystko pociemniało.

Oślepiające białe światło.

To było moje pierwsze wrażenie świata, kiedy się wynurzyłam. Potem zapach środka dezynfekującego, rytmiczne pikanie maszyny i uczucie szorstkiej tkaniny pode mną.

Próbowałam otworzyć oczy, ale powieki ciążyły mi jak ołów.

„Ciśnienie krwi stabilne. Ruchomość prawej kończyny drugiego stopnia. Lekki udar. Wymaga dalszej obserwacji”.

Dotarła do mnie urywana rozmowa. Brzmiała, jakby mówił lekarz.

„Mamo, słyszysz mnie?”

Tym razem to był głos Juliana, bardzo blisko, zdławiony łzami.

Zebrałam wszystkie siły i w końcu otworzyłam oczy. W moim rozmazanym polu widzenia powoli wyostrzyła się wychudzona twarz Juliana. Jego oczy były zaczerwienione i opuchnięte, a twarz nieogolona. Wyglądał na dziesięć lat starszego.

„Woda” – zdołałam wykrztusić. Gardło miałam suche jak w ogniu.

Julian szybko zwilżył mi usta wacikiem.

„Lekarz powiedział, żebym nie piła za dużo. Mogła się pani udławić. Mamo, panicznie się ciebie boję”.

Lekko poruszyłam oczami i rozejrzałam się po okolicy. To było…

To była dwuosobowa sala szpitalna. Stałam przy oknie. Drugie łóżko było puste. Na zewnątrz niebo było zachmurzone. Nie dało się określić godziny.

„Która godzina?” zapytałam ochryple.

„Trzecia po południu” – odpowiedział Julian, patrząc na zegarek. „Byłaś nieprzytomna przez cały dzień i całą noc”.

Próbowałam poruszyć prawą ręką. Czułam tylko lekkie kłucie. Nie mogłam jej unieść. Prawa noga czuła to samo. Lewa strona ciała mogła się poruszać, ale każdy większy ruch powodował zawroty głowy.

„Lekarz powiedział, że miałaś lekki udar” – powiedział Julian, trzymając mnie za lewą rękę. „Twoja prawa strona jest chwilowo osłabiona, ale można to skorygować fizjoterapią”.

Słabo skinęłam głową i nagle coś sobie przypomniałam.

„Leo?” – wyszeptałam.