Światła choinkowe wyglądały jak galaktyka rozświetlająca wejście do Rosebridge Hall. Białe róże pną się po łuku, z sali balowej rozbrzmiewała muzyka, a goście w smokingach unosili telefony, by uchwycić idealny początek idealnej historii miłosnej. Wtedy z mroku wyłoniła się kobieta z łopatą. Claire miała na sobie szarą koszulę i czarne dżinsy, a nie suknię. Łopata, którą niosła, nie była wypolerowana ani ładna. Ale ktoś dorzucił do ostrza mały bukiecik białego jaskra – kwiatów na tyle delikatnych, że zimny metal wyglądał niemal ceremonialnie. W środku, w bramie, pan młody zesztywniał. Daniel. Był przystojny w smokingu, niczym obraz mężczyzny, którego życie potoczyło się dokładnie tak, jak zaplanował. Obok niego, panna młoda – Isabelle – trzymała go za ramię z promiennym, wyćwiczonym uśmiechem, który przygasł, gdy goście zaczęli szeptać.