Spory rodzinne o dziedziczenie: dlaczego szacunek jest ważniejszy niż pieniądze

Zachowałem spokój. Nie krzycząc, uśmiechnąłem się, wstałem, podszedłem do niej i wyciągnąłem rękę. „Chodź, kochanie” – wyszeptałem. „Chodźmy do domu”. Spojrzała na mnie z otwartymi ustami, a potem poczuła ulgę. Wziąłem jej torebkę i kawałek ciasta, który przyniosłem, po czym podszedłem do stołu: „Bawcie się dalej. Mam nadzieję, że wszystko wam smakuje”.
Wyszliśmy.
W samochodzie Sarah wybuchnęła płaczem: „Przepraszam, David. Zniszczyłem kolację Jessiki”.
„Nie waż się przepraszać” – odpowiedziałem. „Nic złego nie zrobiłeś. Absolutnie nic”.
Odwiozłem ją do domu, zrobiłem herbatę, a ona zasnęła o 22:00, wyczerpana. Potem poszedłem do biura i zacząłem dzwonić. Moja mama i Jessica nie wiedziały, że żaden majątek nie spada z nieba: każdy przelew, każdy rachunek, każda mała przyjemność, wszystko zależało ode mnie. Jeśli myślały, że mogą tak traktować moją żonę i nadal cieszyć się moim wsparciem, to miały się tego ode mnie nauczyć.