Spoliczkowała mnie na oczach 150 osób… a moja własna rodzina poprosiła mnie, żebym wyszła po cichu

Spoliczkowała mnie na oczach 150 osób… a moja własna rodzina poprosiła mnie, żebym wyszła po cichu.

Nawet nie wiem, w którym momencie wszystko się zawaliło.

Dziś jest dzień mojego ślubu, jestem szczęśliwa. Wszyscy biją brawo. Przemówienia następują jedno po drugim. Wciąż czuję smak szampana na ustach i mam na sobie białą suknię, tę, którą wybrałam wiele miesięcy temu, marząc o tym dniu.

Wtedy ona wstała.

Kobieta w granatowym garniturze. Elegancka. Wyprostowana. Spokojna. Zbyt spokojna.
Do tej pory nawet dobrze się jej nie przyjrzałam. Siedziała przy stoliku niezbyt daleko od nas, ale nawet nie wiedziałam, kto ją zaprosił.