Śmiali się z syna milionera z metalową nogą — aż do momentu, gdy biedna czarnoskóra dziewczynka stanęła w jego obronie przed wszystkimi… a to, co wydarzyło się później, uciszyło całą szkołę

Ale za wysokimi bramami rodzinnej rezydencji życie nie było usłane różami. Jego matka zmarła, gdy miał sześć lat, w tym samym wypadku samochodowym, w którym stracił nogę. Ojciec był tego dnia w podróży służbowej – i od tamtej pory rzadko bywał w domu.

Protezę nogi wykonała jedna z firm Richarda – elegancki tytanowy model wart więcej niż większość samochodów rodzinnych. Była nieskazitelna – zbyt nieskazitelna. Każdy krok przypominał Leo, że nawet jego ból ma swoją cenę.

Więc kiedy chłopcy nazywali go „chłopcem-robotem” albo „półczłowiekiem”, nie stawiał oporu. Po prostu siedział cicho i próbował zniknąć.

Dziewczyna, która siedziała obok niego

Wszystko zmieniło się pewnego szarego poniedziałkowego poranka w listopadzie.

Do klasy dołączyła nowa uczennica – Amara Lewis, stypendystka z Brixton. Jej mundurek był z drugiej ręki, buty lekko znoszone, a jej akcent rozśmieszał eleganckie dzieciaki, zanim jeszcze się odezwała.

Ale Amara nie wydawała się tym przejęta. Rozejrzała się dookoła, spokojna i opanowana, i wybrała jedyne wolne miejsce – obok Leo.

Nauczycielka się uśmiechnęła.

„Amara, witaj w Akademii św. Jakuba. Będziesz siedzieć obok Leo Thompsona”.

Szmer przeszedł przez klasę. Jeden z chłopców wyszeptał głośno:

„Biedna dziewczyna, utknięta z robotem”.

Wybuchnął śmiech. Twarz Leo poczerwieniała, ale zanim zdążył spojrzeć w dół, Amara odwróciła się do chłopca i powiedziała spokojnie:

„Zabawne. Myślałam, że roboty są mądrzejsze od ludzi”.

W pokoju zapadła cisza. Uśmieszek zniknął. I po raz pierwszy od miesięcy Leo się uśmiechnął.

Przyjaźń, która zmieniła wszystko

W ciągu kolejnych tygodni niespodziewanie nawiązała się między nimi przyjaźń. Amara nigdy nie traktowała Leo jak kogoś, kogo należałoby żałować – traktowała go jak kogoś prawdziwego.

Zjedli razem lunch pod starym dębem. Dzieliła się kanapkami, a on opowiadał jej historie o ulubionych piosenkach swojej mamy. Amara uwielbiała rysować, a Leo uwielbiał patrzeć, jak szkicuje – zwłaszcza gdy rysowała jego protezę nogi, nie z ciekawości, ale z szacunkiem.

„Nie potrzebujesz dwóch nóg, żeby stać prosto” – powiedziała mu pewnego popołudnia, szkicując delikatnie. „Potrzebujesz tylko jednej, która się nie podda”.

Jej słowa utkwiły mu w pamięci.

Leo powoli zaczął się zmieniać. Przestał ukrywać utykanie. Zaczął odpowiadać na pytania na lekcjach. Kiedy dręczyciele z niego kpili, patrzył im prosto w oczy – i jakimś cudem zaczęli się wycofywać.

Ale pokój nigdy nie trwa długo, gdy na korytarzach rządzi duma.

Deszczowe popołudnie

Zdarzyło się to w deszczowy piątek po zajęciach. Deszcz dopiero się zaczął, gdy Leo i Amara ruszyli w stronę bramy, ale zostali zatrzymani przez grupę starszych chłopców.

Przywódca, Oliver Grant – syn ​​wpływowego polityka – zadrwił.

„Hej, robocie” – powiedział. „Masz ze sobą swój mały projekt charytatywny?”

Amara zmarszczyła brwi.

„Ruszaj się.”

Oliver chwycił jej szkicownik i zaczął go przewracać. Wybuchnął śmiechem, widząc rysunki Leo.

„Naprawdę go rysujesz? Co to jest — twój projekt naukowy?”