Ślub, którego nigdy nie było

Zamilkła i wiedziałem, że próbuje mnie przekonać, żebym uległ. Nie ustąpię. Zawsze dostawała to, czego chciała, bez żadnych konsekwencji. Nie tym razem.

„Przykro mi” – kontynuowałem – „ale pieniądze przepadły. Musisz się tego nauczyć, a ja ci nie pomogę. Nie teraz. Nigdy”.

Poczułem ulgę, gdy krzyknęła coś, czego nie rozumiałem, żeby zakończyć rozmowę. Zakończone. Po tym, jak powiedziałem, byłem gotowy do dalszej rozmowy.

Oczywiście, to nie wystarczyło. Kilka dni później stanęła u moich drzwi. Nie wiem, jak znalazła mój adres, ale pojawiła się na progu z walizką pełną swoich rzeczy i gniewnym spojrzeniem.

„Zrobisz mi krzywdę?” – zapytała, zaczynając płakać. „Teraz nie mam nic. Straciłam Jacka, a teraz tracę ciebie”.

Ciężko mi było patrzeć na nią w takim stanie. Widok straty bliskiej osoby był trudny. Ale potem przypomniałem sobie, co zrobiła Jackowi i sobie. Potrzebowała pomocy, ale nie takiej, jakiej oczekiwała.

„Nie robię tego, żeby cię skrzywdzić” – wyszeptałem. „Robię to, żeby ci pokazać, że okradanie ludzi ma swoje konsekwencje. Życie działa inaczej”.

W końcu spojrzała na mnie, jakby słuchała. Choć niewielki, to był krok naprzód. Nie spodziewałem się, że zmieni się z dnia na dzień. Wiedziałem, że będzie ciężko i że może mieć do mnie pretensje. W końcu miałem nadzieję, że zrozumie, że ta lekcja jest dla jej dobra.

Kolejne tygodnie były spokojne. Moja siostra rzadko się do mnie odzywała. Albo rozmyślała nad swoimi czynami, albo użalała się nad sobą. Nie zamierzałam jej inicjować.

Jack nagle się ze mną skontaktował. Wszystko było w porządku, biorąc pod uwagę wszystko. Byłem zaskoczony jego kolejnym stwierdzeniem.

„Wybaczę jej” – powiedział. „Nie sądzę, żeby powinna zapomnieć o tym, co się stało, ale powinna wiedzieć, że może to naprawić. Mój gniew nie będzie trwał wiecznie”.

Byłem oszołomiony. Jack jednak wybrał wybaczenie. Żałowałem, że pomogłem mu tak gwałtownie ją zerwać. Ale rozumiem jego punkt widzenia. Wybaczenie nie usprawiedliwiało tego, co się stało. W grę wchodziło uzdrowienie.

Siostra zadzwoniła ponownie kilka dni później. Teraz brzmiała skromniej.

„Teraz rozumiem” – zauważyła. „Byłam głupia. Nie mogę uwierzyć, że skrzywdziłam Jacka. Nie zasługuję na pieniądze. Źle o nie prosiłam”.

Jestem w szoku. Czy moja siostra mówiła? Czy w końcu wzięła na siebie odpowiedzialność?

„Przepraszam” – powiedziała. „Byłam samolubna. Też cię zraniłam. Powinnam była pójść za tobą. Powinnam była posłuchać Jacka”.