Skromna sprzątaczka, która nie miała nikogo, komu mogłaby powierzyć swoją córkę, postanowiła zabrać ją ze sobą do pracy, nieświadoma, że ​​reakcja jej szefa-milionera wszystko zmieni.

Tego popołudnia, kiedy Claudia poszła do ogrodu po poduszki, Julieta siedziała na ławce. Zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów, jakby oceniając jej wartość. Potem odezwała się: „Jesteś matką dziewczynki”. Claudia skinęła głową. „Urocza, bardzo energiczna. Zawsze z tobą chodzi”. „Tak, señora”. Julieta uśmiechnęła się sztucznie. „Jakie to szczęście być w takim miejscu”. Claudia nie odpowiedziała.

Julieta pochyliła się lekko: „A jak długo tu pracujesz?” „Dwa lata”. „I zawsze z taką… poufałością?” Claudia zacisnęła zęby: „Po prostu wykonuję swoją pracę”. Julieta roześmiała się bezceremonialnie: „Oczywiście. I wygląda na to, że robisz to bardzo dobrze”. Rozmowa była krótka, ale wystarczająca. Claudia zrozumiała, że ​​ta kobieta nie przyszła na zwykłą wizytę. Obserwowała, mierzyła, oceniała.

To było ciche ostrzeżenie. Tego wieczoru, pod koniec zmiany, Claudia wyszła bocznymi drzwiami, trzymając śpiącą Renatę w ramionach. José podszedł do niej z powagą i powiedział cicho: „Uważaj na tę kobietę. Nie lubi nikogo, kto nie jest jej na poziomie”. Claudia po prostu skinęła głową, zaciskając usta. Już to zrozumiała.