Skromna sprzątaczka, która nie miała nikogo, komu mogłaby powierzyć swoją córkę, postanowiła zabrać ją ze sobą do pracy, nieświadoma, że ​​reakcja jej szefa-milionera wszystko zmieni.

Skromna sprzątaczka, nie mając komu powierzyć swojej córeczki, postanowiła zabrać ją ze sobą do pracy. Nie przypuszczała, że ​​reakcja jej szefa-milionera zmieni wszystko.

okno
Claudia obudziła się o 5:30 rano, jak każdego dnia, zmęczona i z opuchniętymi oczami po źle przespanej nocy, ale nie miała czasu, żeby się poskarżyć.

Stary budzik na nocnym stoliku już nie dzwonił, ale od śmierci męża cztery lata wcześniej, budzik chodził jej po głowie. Jej córka, Renata, mająca zaledwie cztery lata, spała smacznie, zwinięta w kłębek, tuląc pluszowego zwierzaka, którego jedno ucho zwisało.

Claudia spojrzała na nią przez kilka sekund, zanim wstała. Budzenie jej sprawiało jej ból, ale nie mogła zostawić jej samej. Musiałaby ją znowu zabrać ze sobą do pracy.

Szybko wprowadziła się do małego domu, który dzielili w dzielnicy San Pedro. Skromne mieszkanie ze zniszczonymi ścianami, jedną żarówką w suficie i starym piecem, którego rozpalanie zajmowało mnóstwo czasu.

Podała Renacie owsiankę z gorącym mlekiem, a sobie czarną kawę. Wszystko to w ciszy, żeby dziewczynka mogła pospać jeszcze kilka minut.

Podczas śniadania zastanawiała się, jak jeszcze raz wytłumaczyć panu Leonardo, że córka będzie z nią. Powiedziała mu już, że nie ma nikogo, komu mogłaby się powierzyć, ale wciąż miała wrażenie, że w każdej chwili ktoś jej powie, że tak dalej być nie może, że musi znaleźć inne rozwiązanie. Jakby to było proste.

Claudia szukała żłobka, ale nie było jej stać nawet na najtańszy, a nie miała rodziny, która mogłaby jej pomóc. Tak po prostu było, kropka.

O 6:15 obudziła Renatę pocałunkiem w czoło. Dziewczynka otworzyła oczy, wciąż zaspana, przeciągnęła się i zadała standardowe poranne pytanie: „Idziesz dziś do pracy, mamo?”. Claudia uśmiechnęła się i odpowiedziała, że ​​tak, ale że pójdzie z nią, jak zawsze.

Renata skinęła głową zachwycona, bo uwielbiała ten wielki dom. Powiedziała, że ​​czuła się w nim jak w zamku. Chociaż prawie niczego nie wolno jej było dotykać, cieszyła się, że tam jest.

Ubierając ją, Claudia powtarzała jej w kółko, żeby nie hałasowała, nie dotykała niczego bez pozwolenia, nie biegała po korytarzach i nie wchodziła do gabinetu señora Leonarda. „Bardzo ważne jest, żebyś się dobrze zachowywała, moja córko. Potrzebuję tej pracy”.

Rozmawiała z nim stanowczym, ale łagodnym tonem. Wyszli z domu o 7:00, jak zawsze. Przeszli cztery przecznice do przystanku autobusowego. Claudia niosła plecak i torbę z zakupami, w której było trochę jedzenia.

A Renata, z małym różowym plecaczkiem pełnym zabawek i zeszytem do rysowania, wsiadła do autobusu, jak co rano, pośród zamieszania, a Claudia zadbała o to, aby mała dziewczynka siedziała przy oknie.

Podróż trwała około czterdziestu minut, a Renata spędziła ją, patrząc na samochody, ludzi, bezpańskie psy, zadając przy tym niekończące się pytania. Claudia odpowiadała na wszystkie możliwe pytania, choć czasami brakowało jej słów.