Siostra-Złote Dziecko znalazła kogoś, kto zgłębił moje życie – i odkrył, że radzę sobie o wiele lepiej, niż kiedykolwiek przyznawali. Teraz moi rodzice szybko się zmieniają…

Oczy Mii zabłysły.

„Nikt mną nie dysponuje” – powiedziała nagle.

Wszyscy troje dorośli zamarli, zaskoczeni.

Głos Mii drżał, ale nie ustąpiła. „Nie jestem niczyja” – powtórzyła, tym razem głośniej. „A ciocia Chelsea nie trzymała mnie z dala od ciebie. Po prostu nie przychodzisz, jeśli nie masz na to ochoty. Nawet nie zapytałaś o robotykę, dopóki jej nie zobaczyłaś”.

Twarz Allison poczerwieniała. „Mia—”

„I ciągle mówisz, że jestem dramatyczna” – ciągnęła Mia, słowa wylewały się z niej, jakby gromadziła je miesiącami. „Ale ja nie jestem dramatyczna. Jestem po prostu… zmęczona”.

Na sekundę hałasy dochodzące z siłowni ucichły i jedyne, co mogłem usłyszeć, to oddech Mii — szybki, odważny, przestraszony.

Wyraz twarzy mamy był wykrzywiony, zraniony i zły jednocześnie. „Mia, nie mów do nas w ten sposób”.

Mia uniosła brodę. „Mogę rozmawiać” – powiedziała. „Mogę”.

Poczułem, jak łzy napływają mi do oczu.

Tata zrobił krok naprzód. „Chelsea ciągle ci wbija do głowy…”

„Nie” – warknęła Mia, zaskakując samą siebie. Przełknęła ślinę, po czym powiedziała ciszej, ale stanowczo: „Ciocia Chelsea mnie słucha. I tyle”.

Wzrok Allison powędrował w moją stronę, płonąc furią. „Ty to zrobiłeś” – syknęła. „Nastawiłeś ją przeciwko nam”.

Nie podniosłem głosu. Nie rzuciłem jej raportem w twarz. Nawet się nie sprzeciwiłem.

Powiedziałem tylko: „Wychodzimy”.

Delikatnie położyłem dłoń na ramieniu Mii. „Weź swoje rzeczy, dzieciaku”.

Mia skinęła głową, niepewnie, ale pewnie.

Mama stanęła nam na drodze. „Nie możesz po prostu odejść”.

Spotkałem się z jej wzrokiem. „Mogę” – powiedziałem. „I jestem”.

Głos Allison stał się piskliwy i dźwięczny. „To niewiarygodne. Myślisz, że jesteś bohaterem…”

Wtrącił się spokojny i stanowczy głos Evana. „Proszę pani, musi się pani cofnąć. Denerwuje ją pani”.

Allison odwróciła się do niego. „Trzymaj się z daleka!”

Evan nawet nie mrugnął. „Jestem w tym”, powiedział cicho. „Bo widzę, jak przypierasz dzieciaka do muru na sali gimnastycznej”.

Twarz mamy zbladła, lecz nie z powodu wyrzutów sumienia, a ze strachu, że ktoś ją zobaczy.

To była ich prawdziwa słabość: świadkowie.

Podszedł nauczyciel, przyciągnięty podniesionymi głosami. „Czy wszystko tu w porządku?”

Allison uśmiechnęła się szeroko. „Oczywiście. Rodzinne sprawy”.

Wzrok nauczycielki powędrował w stronę twarzy Mii, jej drżących rąk, a także tego, że stała bliżej mnie niż własnej babci.

Ton nauczyciela pozostał uprzejmy, ale stanowczy. „Mia, potrzebujesz przerwy w biurze?”

Mia zawahała się, ale potem spojrzała na mnie.

„Nic mi nie jest” – powiedziała. „Wychodzę z ciocią Chelsea”.

Nauczyciel skinął głową. „W porządku. Daj znać, jeśli będziesz czegoś potrzebować”.

Wyszliśmy z siłowni z robotem Mii pod pachą niczym trofeum. Serce waliło mi przez całą drogę do samochodu, ale trzymałem tempo.

Kiedy dotarliśmy do Fern, Mia odetchnęła, jakby wstrzymywała oddech od lat.

„Nie miałam zamiaru…” – zaczęła.

„Chciałeś powiedzieć prawdę” – powiedziałem łagodnie. „To dozwolone”.

Oczy Mii napełniły się łzami. „Będą wściekli”.

Odpaliłem samochód i spojrzałem na nią w lusterku wstecznym. „Będą wściekli” – zgodziłem się. „Ale przecież nie zrobiłaś nic złego”.

Mia otarła twarz rękawem. „Bałam się”.

„Wiem” – powiedziałem. „Ale i tak się odezwałeś. To ma znaczenie”.

W domu Mia siedziała przy moim kuchennym stole, obejmując dłońmi kubek kakao, jakby próbowała ogrzać kości. Evan siedział naprzeciwko niej, ciszej niż zwykle, pozwalając, by przestrzeń należała do niej.

W końcu Mia wyszeptała: „Myślisz, że jestem złym dzieckiem?”

„Nie” – odpowiedziałem natychmiast.

Evan pokręcił głową. „Nawet blisko.”

Mia zamrugała gwałtownie. „Zawsze zachowują się, jakbym była ja”.

Sięgnąłem przez stół i przykryłem jej dłoń swoją. „Nie jesteś zła” – powiedziałem. „Jesteś szczera. I czujesz. A ludzie, którzy nie potrafią sobie poradzić z uczuciami, zawsze będą to nazywać „złym”, bo to łatwiejsze niż zmiana”.

Mia patrzyła na nasze dłonie, jakby chłonęła dowód.

Później, gdy Mia zasnęła pod swoim kocem, Evan i ja staliśmy w kuchni i zmywaliśmy naczynia.

„Widziałeś to” – powiedziałem cicho. „Jak oni to robią. Jak wszystko przekręcają, aż sami padną ofiarą”.

Evan skinął głową, zaciskając szczękę. „Nie interesują ich związki” – powiedział. „Chcą mieć kontrolę”.

Prawda ta wywołała u mnie ból w piersi.

Evan zakręcił kran i spojrzał na mnie. „Chelsea” – powiedział cicho – „chcę coś powiedzieć, a ty możesz mi kazać zwolnić”.

Zamarłem, a moje serce zaczęło walić.

Wzrok Evana pozostał nieruchomy. „Zależy mi na tobie” – powiedział. „Nie w sposób przypadkowy. W sposób, który sprawia, że ​​chcę być z tobą ostrożny”.

Odezwał się stary strach — jeśli pozwolisz komuś się zbliżyć, zobaczy zepsute części i odejdzie.

Ale potem pomyślałem o fladze Mii, którą mam przypiętą do płaszcza.

Więc pamiętaj, że nie jesteś sam.

„Ja też się o ciebie troszczę” – przyznałem. „Co jest przerażające”.

Usta Evana wygięły się w lekkim, pełnym ulgi uśmiechu. „Możemy iść powoli” – obiecał.

Wypuściłem powietrze, jakbym wstrzymywał oddech.

„Okej” – szepnąłem.

Następnego ranka Dana odpisała mi mailem, po tym jak wysłałem jej krótkie podsumowanie incydentu na siłowni.

Jeśli nadal będą się z tobą lub Mią publicznie konfrontować, udokumentuj wszystko. Postępujesz właściwie.

Robienie właściwych rzeczy.

Moja rodzina nazwałaby to egoizmem.

Ale moje życie – to prawdziwe – wciąż dowodziło czegoś zupełnie innego.

Tego lata zespół robotyki Mii zakwalifikował się do większego wydarzenia w sąsiednim hrabstwie. Josh poszedł z nią, ze sztywnymi ramionami, zmęczonymi oczami, ale był. Tym razem nie krążył za cieniem mamy. Pozostał blisko Mii, jakby w końcu uczył się, jak wygląda ochrona.

Po wydarzeniu Josh stał obok mojego samochodu i wpatrywał się w Fern, jakby była jakimś symbolem.

„Przeprowadzam się” – powiedział nagle.

Mrugnęłam. „Co?”

Josh potarł twarz. „Nie poza stanem. Tylko… z dala od mamy i taty. Z dala od Allison. Nie mogę tego dłużej robić”.

Ścisnęło mnie w gardle. „A co z Mią?”

Wzrok Josha powędrował w jej stronę, gdzie śmiała się z innym dzieciakiem przy stoisku z przekąskami. „Właśnie dlatego” – powiedział cicho. „Nie chcę, żeby dorastała z myślą, że miłość oznacza bycie małym”.

Te słowa uderzyły mnie jak lustro.

Skinąłem głową. „Dobrze” – powiedziałem. „Zrób to”.

Josh przełknął ślinę i powiedział: „Przepraszam. Za wszystko”.

Nie łagodziłem prawdy. Nie owijałem jej w komfort.

Powiedziałem po prostu: „Wiem”.

I jakoś było to milsze niż udawanie.

Tej jesieni, pewnego chłodnego wieczoru, gdy niebo wyglądało jak szczotkowana stal, Mia podeszła i wręczyła mi małą kopertę.

„Co to jest?” zapytałem.

Mia wzruszyła ramionami, próbując zachować się swobodnie. „Po prostu… rzecz.”

W środku znajdowała się kolejna szpilka.

Tym razem nie będzie to flaga.

Malutka paproć.

Zielona emalia. Prosta i jasna.

Mia uśmiechnęła się nieśmiało. „Dla Fern” – powiedziała. „I dla ciebie. Bo ty… wciąż żyjesz. Nawet gdy próbują wmówić ci, że nie żyjesz”.

Przycisnąłem palce do ust, byłem tym przytłoczony.

„Dziękuję” – wyszeptałem.

Mia na ułamek sekundy oparła głowę o moje ramię — szybko, jakby bała się, że straci uczucie, jeśli będzie je trzymać zbyt długo.

Potem odsunęła się i powiedziała głośniej: „Evan powiedział też, że uczy mnie, jak sprawić, żeby mój robot ruszył szybciej”.

Z progu Evan zawołał: „Rzekomo. Żadnych obietnic”.

Mia roześmiała się, radośnie i bez ogródek.

I w tym dźwięku poczułem to – to, za czym goniłem przez całe życie, nie wiedząc, jak to nazwać.

Brak aprobaty.

Nie pozwolenie.

Należący.

Moja rodzina może dalej pukać. Mogą przerabiać historię, aż w końcu będą wyglądać jak ofiary, a ja jak złoczyńca.

Niech tak zrobią.

Część historii, która należała do mnie?

W końcu sam to napisałem.