Siedzieliśmy wszyscy przy stole, gdy mój syn Mason uniósł kieliszek wina, uśmiechnął się tym zadowolonym uśmieszkiem, który doskonalił odkąd się ożenił, i powiedział na tyle głośno, że wszystkie widelce zamarły w pół kroku: „Nie jesteś nawet w połowie kobietą, jaką jest matka Victorii w wieku trzydziestu pięciu lat”

Moja historia nie była tragedią. To było wyzwolenie.

Przez lata byłam matką Masona, wdową po Williamie, ofiarą Victorii. Ale teraz, w końcu, byłam po prostu Eleanor.

Eleanor Vance, sześćdziesięcioczteroletnia malarka amatorka, studentka jogi, kobieta mieszkająca w skromnym, ale jasnym mieszkaniu, z roślinami na balkonie i marzeniami w sercu.

Moje imię nie było już definiowane przez innych. Moja historia nie była już pisana bólem. Moje imię było moje, a moja historia dopiero się zaczynała.

Uśmiechnęłam się do nieba i wyszeptałam słowa, na które czekałam miesiącami.

„Jestem wolny.”